Σοκ και δέος για το παγκόσμιο εμπόριο και την παγκοσμιοποίηση συνολικά, που είναι καταρχάς μια έννοια οικονομική. Εκτυλίχθηκε μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών: από το 1990 και μετά πιο έντονα. Επέτρεπε στις πολυεθνικές να πηγαίνουν να παράξουν σε χώρες με ελάχιστο ύψος μεροκάματων. Στην αρχή ήταν η Κίνα, τώρα το Βιετνάμ (46% έφτασαν εκεί οι δασμοί) και σε όλη τη ΝΑ Ασία.

Ο Πρόεδρος Τραμπ, ανακοίνωσε δασμούς ύψους 34% για την Κίνα, 20% για την Ευρώπη, 24% για την Ιαπωνία, στο Ηνωμένο Βασίλειο 10%, ενώ στην Ταϊβάν 32%,, στο 46% στο Βιετνάμ, 10% στη Βραζιλία, υποστηρίζοντας ότι είναι περίπου “τα μισά από όσα μας έχουν χρεώσει διαχρονικά στις ΗΠΑ”.

Καμία ανάλυση δεν μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματα αυτών των εξαγγελιών, η ουσία είναι όμως πως πρόκειται για ένα αμιγώς οικονομικό πόλεμο.

Προκαλεί εντύπωση πως τη στιγμή που η Ταϊβάν είναι αποκλεισμένη από κινεζικό στρατό που κάνει άσκηση στη θάλασσα της με πραγματικά πυρά, ο Τραμπ έρχεται να της επιβάλει δασμούς 32%.

Ίσως ο άξονας ΗΠΑ – Ρωσία -Κίνα που έχει στο μυαλό του, να υπηρετείται από αυτό το σχέδιο δασμών.

Προφανώς είναι ένα μεγάλο στοίχημα για να επιστρέψει μέρος της παραγωγής στις ΗΠΑ, ‘Η τουλάχιστον αυτό είναι το εμφανές κίνητρο.

Οι ΗΠΑ ως οικονομία έχουν ένα χρέος ασύλληπτο, το ίδιο ισχύει και για το έλλειμμα τους και για το εμπορικό τους ισοζύγιο.

Η συνέχεια θα δοθεί από τα αντίμετρα ή αντίποινα, όπως θέλετε πείτε τα.

Θα δούμε αν οι Κυβερνήσεις καθορίζουν τις πολιτικές ή αν είναι οι πολυεθνικές κυρίως που θα κοιτάξουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Με μαθηματικό τύπο λένε πως βγήκαν τα ποσοστά ανά χώρα, όμως το γεγονός πως Μεγάλη Βρετανία και Βραζιλία έπεσαν στα μαλακά του 10%, δείχνει πως προφανώς υπάρχει και πολιτική σκοπιμότητα μέσα στους δασμούς.

Σε αχαρτογράφητα νερά η παγκόσμια οικονομία, η ΕΕ θα απαντήσει μάλλον άμεσα, αν και ποτέ δε φημιζόταν για τη γρήγορη ανάλυση και κυρίως εκτέλεση των όποιων αποφάσεων λάβουν οι 27. Εκτός κι αν επιβληθεί το λεγόμενο “Διευθυντήριο” ήτοι γίνουν πράξη οι αποφάσεις των μεγάλων κρατών, ιδίως της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Οι δασμοί προφανώς και θα αυξήσουν τις τιμές, το θέμα είναι ποιος θα τις απορροφήσει. Οι εξαγωγικές εταιρείες μειώνοντας δραστικά το ποσοστό κέρδους τους; Δύσκολο έως απίθανο.

Οι καταναλωτές της Δύσης κυρίως; Επίσης ένα αμφίβολο σενάριο.

Η αντίδραση της Ελλάδας δια του ΥΠΟΙΚ Κυριάκου Πιερρακάκη υπήρξε μετρημένη, λογική και κυρίως ψύχραιμη.

Τα 2,5 δις ευρώ εξαγωγών προς τις ΗΠΑ δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα και προφανώς η χώρα θέλει σχέδιο συγκεκριμένο, προφανώς ενταγμένο μέσα στην αντίδραση της ΕΕ.

Καθόλου εύκολο εγχείρημα, αλλά είναι η ώρα της δράσης, ιδίως για μια Κυβέρνηση που βάλλεται από φίλια πυρά για ασύμμετρη (σε σχέση με τα αποτελέσματα) επικοινωνιακή τακτική.

Τα δύσκολα είναι εδώ ο ασκός του Αιόλου άνοιξε.

Θα επανέλθουμε στο θέμα, όταν θα υπάρξει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πρώτου κύκλου αντιδράσεων.

Υπάρχει και η άποψη που θέλει όλο αυτό να είναι μια τεράστια μπλόφα για να αναγκαστούν τα κράτη να πάνε σε συμφωνίες πακέτο με τις ΗΠΑ.

Τέλος να πούμε και είναι κομβική αυτή η παρατήρηση πως ηγέτιδα δύναμη με απομονωτισμό δε γίνεται να υπάρξει….