Η πολιτική επικοινωνία υποτίθεται πως ήλθε στο προσκήνιο τις τελευταίες λίγες δεκαετίες για να αναδείξει την πολιτική και τους πολιτικούς, όχι για να τους υποβαθμίσει.

Σε κάθε εκδήλωση στην οποία έχει γίνει από πριν γνωστό πως θα παραστεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ξεκινά μια φημολογία για το αν θα παραστούν οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί και “βαριά χαρτιά” της παράταξης.

Το χθεσινό σόου στο Πεντάγωνο έχει πολλές όψεις και οπτικές. Ο “φυσικός διάδοχος” όπως έχει ειπωθεί από διάφορους πως είναι ο κος Δένδιας, θέλησε να δείξει το μέλλον αλλά κυρίως τις εσωκομματικές πολιτικές ισορροπίες: έκανε θα λέγαμε ίσως υπερβολικά, μια “επίδειξη ισχύος”. Ίσως να θεωρεί πως το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο την ώρα που η Ευρώπη εξοπλίζεται, είναι το διαβατήριο του για το Μαξίμου.

Όμως πρέπει να γίνουν πολλά για να φθάσουμε σε μια τέτοια εξέλιξη. Παρότι μου λένε πως ο Νίκος Δένδιας έχει ανοικτή επικοινωνία με όλα τα μπλοκ των αμφισβητούντων τον Κυριάκο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπήρξε ο άνθρωπος που πρώτος αμφισβήτησε τον Αντώνη Σαμαρά ως Πρωθυπουργό, ήδη από το Φθινόπωρο του 2014. Τότε πολλοί είχαν πει ευθαρσώς πως επωμίζεται το ρόλο του πολιτικού “λαγού”, ήτοι ξεκίνησε την κούρσα διαδοχής για κάποιον άλλο, δηλαδή τον Κυριάκο.

Ποιος θυμάται θα μου πείτε τέτοιες λεπτομέρειες έντεκα χρόνια μετά:: στην πολιτική δεν υπάρχουν παντοτινές φιλίες ή παντοτινές συμμαχίες. Όλα τα μπλοκ αλλάζουν, μετασχηματίζονται, δυναμώνουν ή αποδυναμώνονται ιδίως σε περιόδους εναλλαγής εξουσίας.

Η αλήθεια είναι όμως πως τέτοιες ιστορικές λεπτομέρειες ίσως παίξουν το ρόλο τους κατά την καθοριστική στιγμή της μετάβασης.

Είναι επίσης αλήθεια πως σοβαρό σενάριο αντικατάστασης του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν υπάρχει, όσο αγχωμένοι κι αν εμφανίζονται οι επιτελείς του.

Ίσως περισσότερο άγχος να έχουν για το δικό τους ρόλο στο μέλλον, παρά για το μέλλον του Πρωθυπουργού: μπορεί κανείς να του προσάψει πολλά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να πορευτεί με σλόγκαν το “Μητσοτάκης ή χάος” όπως του προτείνουν διάφοροι.

Τα διλήμματα είναι καλά όταν είναι απλά, όχι απλοϊκά και φαιδρά.

Κυκλοφορούν διάφορα ευφάνταστα σενάρια στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία: από τον Κώστα Καραμανλή εκ νέου Πρωθυπουργό, έως εκλογές την Άνοιξη του 2026, μέχρι και δαχτυλίδι στον Δένδια, κατά το πρότυπο του ΓΑΠ.

Κανείς δε στέκεται στο προφανές: μια νέα συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ μετά τις επόμενες εκλογές με τα ποσοστά που δείχνουν οι τωρινές δημοσκοπήσεις (όσο και αν την απωθεί και την ξορκίζει ο Ανδρουλάκης) είναι πιο πιθανή από ποτέ.

Να γυρίσουμε στο προκείμενο όμως: η βιοκλιματική όψη του ΥΠΕΘΑ έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον Πρωθυπουργό να ξεφύγει έστω για λίγο από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που ευτυχώς για την Κυβέρνηση έχει και πράσινους κόκκους, το Βατερλώ των μη Κρατικών ΑΕΙ και από ένα κυβερνητικό φάλτσο, που είναι τόσο συχνό και ρυθμικό, που πλέον έχει γίνει μοτίβο: από τη μη εξυπηρέτηση στον ΕΦΚΑ των τόσων προβλημάτων, στο ΕΣΥ που βρίσκεται σε διαρκή κρίση, ως την ακρίβεια και τη στεγαστική κρίση: στα μεγάλα προβλήματα η Κυβέρνηση δεν έχει απαντήσεις, διασώζεται λόγω καλής οικονομικής συγκυρίας και στο βαθμό που τα οφέλη της μεγέθυνσης κοινωνικοποιούνται.

Δηλαδή, η μεγάλη εικόνα είναι πως η Κυβέρνηση βρίσκεται σε μια λούπα τύπου “η μέρα της μαρμότας”: ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν σχεδιάσει η επόμενη μέρα είναι επανάληψη της σημερινής, που ήταν ίδια με τη χθεσινή, ακόμη κι όταν “αυτοκτονεί” πολιτικά από ανία ή ανικανότητα.

Είναι το οξύμωρο της χθεσινής εκδήλωσης: αντί για ευθεία αμφισβήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως σχεδόν είχε αναγγελθεί, κατέληξε να γίνει μια έστω πρόσκαιρη σανίδα σωτηρίας.

Ο δρόμος άλλωστε για την άνοδο προς τα ύπατα αξιώματα, δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Και οι πιο σύντομοι δρόμοι είθισται να κρύβουν τις πιο μεγάλες λακκούβες.

Ακόμη κι αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας πως το πολιτικά “παλιό” έχει τελειώσει και δίνει μάχες επιβίωσης και οπισθοφυλακών, ας μην κάνουμε λάθος: το νέο δεν έχει καν γεννηθεί, πόσο μάλλον να έχει ωριμάσει.

Ιδίως για μια παράταξη που έχει μακρά παράδοση σε πολιτικούς “λοχαγούς”, “συνταγματάρχες”, “Στρατηγούς” και λοιπούς βαθμοφόρους, ας μην υποτιμά κανείς το ρόλο των μπλε στρατιωτών.