Το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου 1966 οι οδηγοί των φορτηγών έκαναν αυτό που κάνουμε ακόμη και σήμερα όλοι όταν μπαίνουμε στα οχηματαγωγά: Περίμεναν να μπουν τελευταίοι για να βγουν πρώτοι.
Το τυφλό κορίτσι, το καταραμένο πετράδι,, ο Γερμανός ασυρματιστής και το ραδιόφωνο του “καθηγητή”
αν κρατήσει λίγα χρόνια ακόμα η ρέντα του Πρωθυπουργού, μπορεί μέχρι και τις χαμένες Πατρίδες να μας επιστρέψουν οι Τούρκοι!
την είπε χοντρά στους δικηγόρους που από την εποχή του Βενιζέλου είναι η πολυπληθέστερη επαγγελματική ομάδα στο Κοινοβούλιο και πάντα φρόντιζαν να έχουν μια ελεύθερη, χωρίς δεσμεύσεις σχέση με την Εφορία.
Πολλές οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, πολλά τα τηλεφωνήματα, αν και από την Κουμουνδούρου τονίζουν στωικά πως “θα φύγουν όσοι φύγουν, θα μείνουν αυτοί που πρέπει”.
Αν είχαν τόξα και βέλη οι φοιτητές μπορεί και να βομβάρδιζαν την Πατησίων.
Και προφανώς είναι και ένα “άντε γ@μηθείτε” που κάθε γενιά έχει πει στην εκάστοτε εξουσία.
Φωτοστέφανο, οσιοποίηση ή απλά δημόσιες σχέσεις προς το εκσυγχρονιστικό (πάντοτε) ΠΑΣΟΚ (κάποτε);
Στον πόλεμο όλα επιτρέπονται και ο ισραηλινός στρατός προφανώς και ασπάζεται αυτό το δόγμα. Οι επιχειρήσεις του δε συνδέονται με την επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης του. Θα κάνουν αυτό που θεωρούν πως πρέπει να κάνουν.
ο δράμα, η παρανόηση αλλά και το αδιέξοδο της χώρας
Οι “θέλω να προσφέρω¨, οι εκβιασμοί, ο ανασχηματισμός
