Κι ενώ προχωρούσαν έτσι, αφού είχαν στρίψει ένα σωρό γωνιές, ξαφνικά ανακάλυψαν πως είχαν χάσει το δρόμο…
Γύρω τους, τώρα, δεν υπήρχαν σπίτια αλλά ένας κάμπος, βαθύς και σκοτεινός, που ποτέ τους δεν τον είχαν ξαναδεί…
…Αν δεν τω εγέννα η σύζυγός του, η γενεά εχάνετο. Περίεργον, δε, ότι πας Ελλην της εποχής μας ιερώτατον θεωρεί χρέος και υπερτάτην ανάγκην την διαιώνισιν του γένους του….
Ένας αθώος στην ιστορία αυτή γλίτωσε. Ο περισσότερο αθώος όμως υπήρξε το τραγικό θύμα. Εκεί ξέσπασε η οργή της τύχης.
Δικαιολογία για την αδικία δεν υπάρχει εκτός ίσως από την ίδια την αδικία.
Άνοιξη έφτασε το γράμμα, καλοκαίρι αφομοιώθηκε, φθινόπωρο μελαγχόλησε και νοστάλγησε, χειμώνα υπέμενε την σιωπή μέχρι τα νέα μαντάτα
Η κατάστασις, όμως, αδιάκοπα χειροτέρευε. Τα ζεύγη τον επλησίαζαν και, σιγά-σιγά, ένας κύκλος σχηματίσθηκε γύρω του. Οι ματιές ήσαν άγριες, θανάσιμα εχθρικές. Οι αστυφύλακες άρχισαν και αυτοί να οργίζωνται. Είχαν εγκαταλείψει το πόστο τους, και βάδιζαν προς το μέρος του· φανερό, πως επρόκειτο να τον συλλάβουν…
Η μνήμη είναι το άλλοθι των ενόχων. Η λήθη η δύναμη των άλλων
Η επανάσταση της «Ηπειροθεσσαλίας» το 1878 και το παράπονο ενός υπόδουλου Έλληνα
Εκπαίδευση στην «παιδική χαρά»)
“Μια άλλη ευκαιρία”… τώρα και σε Πεύκη-Λυκόβρυση
