Η Ρωσική επανάσταση ως ένα πολύ απρόβλεπτο παρελθόν

Έμενα κάποια φορά σ’ ενός γιατρού. Δεξιός ο άνθρωπος, αλλά δε γούσταρε και τους εθνοσωτήρες. Ήξερε ότι ήμουνα κομμουνιστής, και κάθε βράδυ που έβγαινα για δουλειά, γέμιζε από αισιοδοξία. Ε, κάποτε κανονίστηκε μια γιάφκα, και το βράδυ που θα ’φευγα από το σπίτι του, σαν αποχαιρετιστήριο, κατεβάσαμε κάνα δυο ουίσκι.

“Νίκησες, κι εγώ υποκύπτω. Αλλά από δω και πέρα είσαι κι εσύ νεκρός -νεκρός για τον κόσμο, για το Θεό και για την ελπίδα! Υπήρχες σ’ εμένα -και με το θάνατό μου, κοίταξε σ’ αυτό τ’ ομοίωμα, που είναι το δικό σου, πόσο ανεπανόρθωτα έχεις δολοφονήσει τον εαυτό σου!”

Ο φιλόσοφος-ποιητής Γιώργος Σαραντάρης: «Μονάχα ελληνιστί η ποίηση μπορεί χωρίς φόβο να καταπιάνεται με ιδέες»

Είναι οι αθάνατες και απόλυτες ιδέες που βρίσκουμε μπροστά μας, έστω κι αν πήραμε τον αντίθετο δρόμο, μόνο και μόνο για να τις αποφύγουμε…

Η εμμονή του στην τελειότητα του στίχου τον κατατάσσει αναμφίβολα στην κορυφή.

Κώστας Καρυωτάκης
Από την τελευταία του συλλογή, Ελεγεία και Σάτιρες, 1927

“Τρέμω μέ τήν ἰδέα ἑνός ἐφιαλτικοῦ σχεδίου ἀφανισμοῦ τῆς πολιτιστικῆς κοινότητας τῶν ἐθνῶν..”

Την τρίτη ημέρα του γαμήλιου ταξιδιού σε ένα τροπικό νησί, η νύφη εξαφανίζεται μυστηριωδώς και οι επίσημες έρευνες οδηγούν στην εκδοχή του ατυχήματος. Λίγες ημέρες μετά το άνοιγμα της διαθήκης, που αποκαλύπτει απρόσμενους κληρονόμους, η υπόθεση παίρνει νέα τροπή.

Ουμπέρτο Έκο