μαστούρης ολκής και πρεζάκι θολωμένο από τις ντάγκλες (έπαιρνε χάπια και χασίς και από σιρόπια Ντικοβίξ, όπως έλεγε και το αλήστου μνήμης σύνθημα), περιφέρεται με πρόγραμμα στο καρνάγιο, στους τεκέδες, τα καφενεία και τους δρόμους, παραμιλώντας και παραληρώντας.

Παγκόσμια ημέρα ποίησης και το καλύτερο ποίημα δεν είναι αυτό που νομίζετε

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει

Ζαχαρίας Παπαντωνίου: Το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 παθαίνει καρδιακή ανακοπή ενώ βρισκόταν εις το Τραμ Πατησίων – Ομονοίας πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας. Διαχρονικός και με το μακράν καλύτερο αναγνωστικό των ελληνικών γραμμάτων, “τα ψηλά βουνά”.

«Να μην έχουμε έναν Σεφέρη στο σπίτι!» Ανάμεσα στον Τσελεμεντέ και στα Βίπερ.