Επιμένω σε μια παιδική αυταπάτη: την αυταπάτη πως ένας άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει τον εαυτό του.

Ένας ανεξάντλητος γραφιάς, που ένας Θεός ξέρει τι αριστουργήματα θα είχε καταθέσει, αν δεν άφηνε το μάταιο τούτο κόσμο, στα 52 του χρόνια. Δεκαετίες μετά, παραμένει πολυδιαβασμένος, ενώ τα συγγραφικά αστέρια του καιρού του μπήκαν στην αφάνεια.

μαστούρης ολκής και πρεζάκι θολωμένο από τις ντάγκλες (έπαιρνε χάπια και χασίς και από σιρόπια Ντικοβίξ, όπως έλεγε και το αλήστου μνήμης σύνθημα), περιφέρεται με πρόγραμμα στο καρνάγιο, στους τεκέδες, τα καφενεία και τους δρόμους, παραμιλώντας και παραληρώντας.

Παγκόσμια ημέρα ποίησης και το καλύτερο ποίημα δεν είναι αυτό που νομίζετε

Ζαχαρίας Παπαντωνίου: Το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940 παθαίνει καρδιακή ανακοπή ενώ βρισκόταν εις το Τραμ Πατησίων – Ομονοίας πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας. Διαχρονικός και με το μακράν καλύτερο αναγνωστικό των ελληνικών γραμμάτων, “τα ψηλά βουνά”.