Διάλογος ελάχιστος (να μην ξεφεύγουμε από το θέμα και γίνεται μπάχαλο στο αμφιθέατρο και …καλλιγραφία το μάθημα), φωνή μπάσα επιβλητική και υποβλητική, στέρεα επιχειρήματα.
η παραπομπή στον ηγέτη του ΕΛΑΣ Στέφανο Σαράφη είναι πρόδηλη
Με αυτά τα χαρακτηριστικά, αποκλείεται ο πατριωτισμός να χωρέσει σε ένα κόμμα. Είναι μεγαλειώδης, είναι απροσάρμοστος, όπως θέλετε πείτε τον, αλλά δεν χωρά στα στενά, στυφά και με σκοπιμότητες κομματικά σύνορα.
Η ταινία είναι ένας ύμνος στην αφέλεια των πολιτικών, που αρέσκονται να λένε πως ξέρουν τα πάντα: ανθρώπους, χαρακτήρες, αντιδράσεις κάτω από διαφορετικές περιστάσεις. Που θεωρούν πως ελέγχουν και κινούν τα νήματα, που γεννούν και χρησιμοποιούν «συστήματα» και καταστάσεις.
Μπορεί κάποτε να καπνίζατε δυο πακέτα τσιγάρα, αλλά να «οργώνατε» το γήπεδο, μπορεί να υπήρξατε ένας πρώιμος Στέφεν Κάρι, ή ο Φέντερερ της γειτονιάς, αλλά όλα αυτά ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν.
“Είναι τρελός ο Στρατηγός”, αλλά για κόμμα “Μακεδονικό” όλα παίζονται στις …Τζιτζιφιές
Να τα πούμε τα πράγματα ως έχουν
Αυτά γίνονται μόνο στις μαφιόζικες σειρές θα σκεφτείτε.
Σωστά. Άλλωστε κανείς δεν σκέφτηκε να κρύψει αυτόματο τυφέκιο μέσα σε μια “αθώα” θήκη κιθάρας…
Σιγά μην πιστέψουμε τα κανάλια, που ούτε μια άδεια της προκοπής δεν έβγαλαν τόσα χρόνια
Η (αμερικάνικη) απορία της ημέρας
