Ο αθλητισμός ενώνει. Εκτός κι αν πρόκειται για τη Βούλα Παπαχρήστου. Τότε μόνο διχάζει. Διότι  αυτόματα ανοίγουν οι κάνουλες της οργής, των ιδεοληψιών και της μετεμφυλιακής αντιπαράθεσης.

Πολύ προσεκτική πλέον η ελληνίδα πρωταθλήτρια δεν ρίχνει νερό στο μύλο της αντιπαράθεσης και των ύβρεων που εκτοξεύτηκαν εναντίον της.

Αν αδίκησε κάποιον η Παπαχρήστου ήταν τον εαυτό της, μιας και το 2012 βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση.

Από εκεί και πέρα ήταν μια αθλήτρια που “κόπηκε” λόγω σχολίων ή πολιτικών προτιμήσεων αν θέλετε. Το να  στερήσεις από έναν αθλητή τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν είναι το πιο απλό πράγμα.

Σκληρό μάθημα για την αθλήτρια που έκτοτε δεν σχολίασε το γεγονός και τώρα μιλά για μια “παλιά κακιά στιγμή”.

Δηλαδή φτάσαμε στο όριο οι αθλητές να υπογράφουν δηλώσεις μετανοίας πριν μεταβούν σε αγώνες, κάτι που θα ξεπερνούσε τα όρια του γραφικού.

Η αθλητική ιστορία πάντως γράφει πως η Παπαχρήστου αποκλείστηκε επί κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔημΑρ, κατέβηκε στους Ολυμπιακούς επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλ.

Το 2012 διαμαρτυρήθηκε η ευρύτερη Αριστερά για τις δηλώσεις της, τώρα είναι κυβερνώσα και κάθε μετάλλιο είναι ευπρόσδεκτο…

Όγδοοη τελικά η Παπαχρήστου, κι έχει κανείς την αίσθηση πως αν ανέβαινε στο βάθρο θα γινόταν “εμφύλιος”. Στα social media και όχι μόνο.

Η Δημοκρατία στην οποία ομνύουν πολλοί ορίζει ένα πράγμα: ανοχή στη διαφορετική άποψη, όσο ακραία κι αν αυτή εμφανίζεται.

Στη χώρα με τη μνήμη χρυσόψαρου, η στάση της Παπαχρήστου το 2012, ισούται περίπου με το προπατορικό αμάρτημα.

Βεβαίως υπάρχει και το ενδεχόμενο η παραφιλολογία να απομακρύνει την κουβέντα από άλλες συζητήσεις, τύπου ΕΝΦΙΑ, φόρων εισοδήματος και δύσκολου Σεπτέμβρη που έρχεται.