Οι απόκληροι της παγκοσμιοποίησης αλλάζουν τον πολιτικό χάρτη στη Δύση.

Το Brexit τελικά ήταν ένας προάγγελος όσων θα συνέβαιναν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Όσοι νιώθουν πτώση του βιοτικού τους επιπέδου και της ζωής τους ολόκληρης από τη μεταφορά του παγκόσμιου παραγωγικού κέντρου στην Ασία, ενώ παράλληλα οι δυτικές κοινωνίες γεμίζουν από ανθρώπους που θέλουν να ξεφύγουν από απολυταρχικά καθεστώτα και πολέμους, δεν έχουν απλά άποψη, αλλά πλέον έχουν την κυρίαρχη άποψη.

Λένε απλά στους κρατούντες «πάρτε το αλλιώς». Ψηφίζουν όχι απομόνωση, αλλά περιχαράκωση των κεκτημένων τους.

Στην εποχή της βασικής ενημέρωσης από το διαδίκτυο, τα καθεστωτικά, συστημικά και όργανα μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ΜΜΕ απωθούν τον κόσμο, που ενστικτωδώς τείνει να πηγαίνει αντίθετα σε ότι αυτά προβάλλουν και προμοτάρουν.

Το περιβόητο star system των ΗΠΑ τα έδωσε όλα για τη Χίλαρυ. Προφανώς οι μη προνομιούχοι είχαν άλλη άποψη από τους βολεμένους εκατομμυριούχους.

Το ίδιο και οι «διαμορφωτές γνώμης» οι περίφημοι opinion makers. Για τη μεγάλη πλειοψηφία του πολίτη της Δύσης, δεν είναι παρά μίσθαρνα όργανα, που σκοπό έχουν να του αποσπάσου την ψήφο, να του υποκλέψουν τη συναίνεση, έστω τη σιωπηρή.

Ο Ντόναλντ Τραμπ καβάλησε το κύμα της οργής, της διαμαρτυρίας των Αμερικανών που δεν είναι ευχαριστημένοι, που έχουν προβλήματα, που ζουν στα όρια.

Η a priori δαιμονοποίηση του Τραμπ από την ευρωπαϊκή αριστερά και τους Δημοκρατικούς όχι μόνο δεν του προξένησε καμία ζημία, αλλά αντίθετα ενίσχυσε το ρεύμα του.

Όσοι κόπτονται για τα αίτια της κατακόρυφης ανόδου του Εθνισμού παγκοσμίως, ας κοιτάξουν κριτικά τα αποτελέσματα των πολιτικών τους επιλογών.

Ο Τραμπ συμβόλιζε για μήνες το «απόλυτο κακό», το «έρεβος», το «νέο Μεσαίωνα» την «αντιδημοκρατική επιλογή».

Οι Αμερικανοί πολίτες είχαν άλλη άποψη. Και πριν από αυτούς οι Βρετανοί. Και ζητούν σε αδρές γραμμές τα εξής απλά πράγματα: όχι περαιτέρω αλλοίωση της εθνικής τους φυσιογνωμίας, λιγότερη φορολογία και εργασία (όχι «απασχόληση»).

Κόντρα στον «κοσμοπολιτισμό», που έγινε μόδα στα τέλη του 20ού αιώνα, μέσα κι από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» τα κράτη-έθνη είναι εδώ.

Τουλάχιστον τα μεγάλα κράτη-έθνη. Τα μικρά, της «καπιταλιστικής περιφέρειας» είναι  ελεύθερα να δοκιμάζουν άλλες, ακόμη και τις αντίθετες πολιτικές συνταγές.

Ίσως έτσι να είναι καλύτερα διαχειρίσιμα.