Άλλοι υπηρετούν τις ιδέες και άλλοι τις «πουλάνε».

Έκαστος στο είδος του. Εργασιακός καταμερισμός.

Ορισμένοι δε, νιώθουν πως έχουν την αποκλειστική αντιπροσωπεία: της αριστεράς, της δεξιάς, του κέντρου, των προαστίων, του ουμανισμού, του φιλελευθερισμού, της γλυκοπατάτας και της φέτας.

Ο πωλητής ιδεών είναι καλός στο να σε πείσει -για παράδειγμα – πως στην Αρκτική χρειάζεσαι ψυγείο, για τη διαδρομή Παγκράτι-Σύνταγμα SUV και κυρίως  ότι για τις μικρές μέρες του χειμώνα φταίει το αντίπαλο κόμμα, ο τάδε βουλευτής, η δείνα τάση που υπονομεύει το έργο του αρχηγού.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να προσεγγίσεις την πολιτική επικαιρότητα: να ασχοληθείς με το τι είπε ποιος και που, με ποιον συναντήθηκε ο άλλος, την αντίδραση του τρίτου, την καρέκλα που πριονίζει αποβραδίς ο τέταρτος, αν είχε κεφαλάκι το γεύμα στη χασαποταβέρνα «Κοίτα ψηλά κι αγνάντευε» κ.ο.κ.

Ο άλλος είναι να βλέπεις που πάει η …ιστορία.

Διότι καλά τα παραπολιτικά (τα καλύτερα είναι αυτά που για ευνόητους λόγους δεν θα τα δείτε πουθενά δημοσιευμένα) αλλά αν και διαφεύγει από πολλούς στη χώρα υπάρχει Μνημόνιο, εκπρόσωποι δανειστών που έρχονται να βάλουν διαγωνίσματα και τεστ, να νουθετήσουν, να βαθμολογήσουν, να διαπραγματευτούν τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις τους.

Η Κυβέρνηση περνά χάρμα. Από τη στιγμή που –όπως κάθε Κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της- περνά την ατζέντα και τα μηνύματα που θέλει, έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη.

Και με τον Τραμπ και με τη Μακρόνησο. Ο πρώτος συμβολίζει ρεαλισμό, η δεύτερη την ιστορικότητα του κόμματος. Την αίσθηση του «ερχόμαστε από μακριά και θα πάμε μακρύτερα».

Η Κυβέρνηση αισιοδοξεί πως θα ανακάμψει δημοσκοπικά, όταν θα κάνει παροχές.

Η αντιπολίτευση έρχεται απλά να υιοθετήσει ή όχι κλαδικά αιτήματα. Να σταθεί αρωγός στα «δίκαια» (και εκτός εισαγωγικών) να αποδοκιμάσει τα αναδρομικά.

Παράλληλα, μπαίνει στη διαδικασία να μιλήσει κι αυτή για την ιστορία (Κατοχή,  Εμφύλιος Χούντα, Μεταπολίτευση) λες κι αυτό είναι το μείζον στην παρούσα φάση.

Τι κάνουν και οι δύο (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση) μαζί;

Πουλάνε το πολιτικό προϊόν τους.

Το δικό μας προϊόν καθαρίζει καλύτερα τους λεκέδες του Μνημονίου, γιατί το 1944…, ενώ οι αντίπαλοι …μπλα, μπλα, μπλα.

Στόχος η αναρρίχηση στην εξουσία. Μετά βλέπουμε. Κι αν δεν δούμε εμείς, έχουμε και τους …ανοιχτομάτηδες τροϊκανούς.

Ουδείς μιλά για το αύριο. Με οργανωμένο σχέδιο. Κανείς δεν παράγει πολιτική. Μεταπράτες ιδεών που χτίστηκαν σε άλλες εποχές, τις οποίες υπηρετούν μόνο “χρήσιμοι ηλίθιοι”. Αυτοί που με το παράδειγμά τους θα γίνουν σημεία αναφοράς, “πρότυπα” από τα οποία οι λοιποί θα αποκλίνουν …εκατοντάδες χιλιόμετρα.

Και βάζουν τον κόσμο να αναρωτιέται αν όντως  πάμε για μια παρένθεση ΝΔ (μάλλον και λοιπών καμινικών δυνάμεων)  1 ½ έτους, ενδεχομένως με ήδη συμφωνημένη ατζέντα με τους δανειστές, με στόχο ακόμη μία άρση της κρίσης. Οι παρατηρητικοί θα είδαν μια εκτίμηση που δεν βλέπει εκλογές ως τον Οκτώβρη του 2018. Ίσως και να προσδιορίζει τον ακριβή χρόνο.

Για το  σενάριο της δεξιάς παρένθεσης γράψαμε πρώτοι (16.1.2017). Στην αρχή κανείς δεν έδωσε σημασία. Τώρα που το υιοθετούν περίπου όλοι, υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν πως η επαλήθευση του σεναρίου δεν θα είναι τόσο εύκολη.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει πράξη, είναι τόσο η αδυναμία εκλογής Προέδρου χωρίς ΣΥΡΙΖΑ και άκρα, αλλά πρωτίστως η εκλογή μιας Κυβέρνησης που μέσα σε έξι μήνες θα έχει χάσει το λαϊκό της έρεισμα.

Αυτό που τώρα χτίζει με κόπο, με μητρώα στελεχών και την επιμονή σε μια ψευδεπίγραφη λαϊκότητα, παραδομένη στα χέρια των ικανών πωλητών.

Που με τα ίδια -δεδομένα- επιχειρήματα, το ίδιο στυλ και την ίδια ρητορική, ανταγωνίζονται επάξια σε επαναληψιμότητα τους αυτόματους πωλητές.