Συνεχίζουμε το “παιχνίδι των οκτώ ερωτήσεων”, με μια συνέντευξη-έκπληξη, έχοντας απέναντί μας τον Περιερειάρχη Στερεάς Ελλάδας κύριο Κώστα Μπακογιάννη.

Οι πρόλογοι είναι περιττοί, οι απαντήσεις μιλούν από μόνες τους.

-Κύριε Μπακογιάννη καλησπέρα.

Η εύκολη –για τους μη φιλικά διακείμενους- προσέγγιση της πολιτικής παρουσίας σας ως τώρα είναι απλή και μονολεκτική: οικογενειοκρατία. Τι απαντάτε;”

–Δικαιούνται να το σκέφτονται. Δικαιούμαι να αποδείξω το αντίθετο. Είναι λογική η δυσπιστία. Για το λόγο αυτό επιλέγω συνειδητά να κάνω ουσιαστική δουλειά στην τοπική αυτοδιοίκηση. Στο πεδίο που κρίνεσαι για αυτά που κάνεις και όχι για αυτά που λες ή για το ποιος είσαι. Εδώ που φαίνεται αν δουλεύεις ή όχι, όπως φαίνονται και τα σωστά και τα λάθη. E, λοιπόν δικά μου τα σωστά, δικά μου και τα λάθη. Η ανάπλαση στο Καρπενήσι δεν ήταν προϊόν οικογενειοκρατίας, η εξυγίανση και η ανάπτυξη του Ασωπού δεν είναι προϊόν οικογενειοκρατίας. Είναι αποτέλεσμα δουλειάς. Και ξέρετε κάτι; Στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπορείς και να κρυφτείς. Γιατί εδώ καλείσαι να δώσεις πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα. Και για να μιλήσω με παραδείγματα: Στηρίζουμε οικονομικά τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας, πέρα και πάνω από τις αρμοδιότητες μας, βοηθάμε ουσιαστικά τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως κάνουμε αυτή τη στιγμή με τα γεύματα που παρέχουμε σε χιλιάδες μαθητές σε ολόκληρη τη Στερεά και το επίδομα στα πρωτάκια μας για την αγορά σχολικών ειδών. Ξεκινάμε σημαντικά έργα υποδομής που ξέρουμε ότι θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων μας, όπως η επέκταση του φυσικού αερίου σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της Περιφέρειας ή τα έργα για τη βελτίωση του απαρχαιωμένου οδικού δικτύου και των πέντε νομών μας. Και αν με αφήσετε μπορώ να σας μιλάω ώρες γι αυτά. Οπότε συνειδητά σταματάω εδώ, γνωρίζοντας με ανακούφιση ότι παίζω στο γήπεδο που αξία έχει η αναγνώριση και όχι για αναγνωρισιμότητα.   

  

-Η απάντηση δεν σηκώνει παρερμηνείες, οπότε ας πάμε στην επόμενη ερώτηση.

Υπάρχουν στιγμές ή φορές που η «βασιλική οδός» γίνεται «στενωπός»;

-Έχετε ιδέα πως είναι οι δρόμοι στην Ευρυτανία και τη Στερεά Ελλάδα; Ελάτε μια βόλτα στα μέρη μας και μετά δε θα ξαναμιλήσετε για βασιλικές οδούς. Και εκτός από τους δρόμους, για να σας απαντήσω κυριολεκτικά, η Στερεά έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό μεγάλα και μικρά ζητήματα. Και εξηγούμαι. Έχουμε θέματα περιβαλλοντικά, με πρώτο το μεγαλύτερο ίσως περιβαλλοντικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και δεν είναι άλλο από τη ρύπανση του Ασωπού. Έχουμε θέματα αναπτυξιακά, με την επί σειρά ετών υποχρηματοδότηση της περιοχής λόγω της στατιστικής στρέβλωσης που προκύπτει από τη βιομηχανική συγκέντρωση στο Σχηματάρι και τα Οινόφυτα, η οποία αυτομάτως μας κατατάσσει στις «πλούσιες» περιφέρειες της Ευρώπης, την ίδια ώρα που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική και οι δείκτες ανεργίας είναι στα ύψη.

Έχουμε προβλήματα στις υποδομές, όπου αντιμετωπίζουμε τεράστια ζητήματα στις μονάδες υγείας – τώρα επιτέλους καταφέραμε να βρούμε τα χρήματα, μετά από πολύ αγώνα, για την ολοκλήρωση του νέου Νοσοκομείου Χαλκίδας- αλλά και στις σχολικές μονάδες, που καταβάλουμε τεράστιες προσπάθειες για να βγάζουμε σταδιακά τα παιδιά από τα κοντέινερ και από ακατάλληλα κτίρια. Και λίγα σας λέω. Όποιος  θέλει λοιπόν να λύσει αυτά και ακόμη περισσότερα και να κάνει τη δουλειά του σωστά, πιστέψτε με, δεν πατάει σε ροδοπέταλα. Στην αυτοδιοίκηση, ξέρεις από πρώτο χέρι ότι τίποτα δε σου χαρίζεται.

-Να πάμε λίγο στα ιδεολογικά; Πατριωτισμός VS Φιλελευθερισμού: πόσο ασύμβατοι είναι τελικά;

-Από πότε η αγάπη για τη χώρα αποτελεί μονοπώλιο ορισμένων; Από πότε ο πατριωτισμός είναι προνόμιο κάποιων; Ας συμφωνήσουμε επιτέλους ότι η αγάπη για την πατρίδα μας ενώνει όλους, πέρα από ιδεολογίες και κόμματα. Δε σας κρύβω ότι είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός με όλους αυτούς που κρύβονται πίσω από την ελληνική σημαία, διαστρεβλώνοντας τις αξίες του ελληνισμού, για να παίξουν πολιτικά παιχνίδια.

-Τυμφρηστός  ή Υμηττός;

-Κρατήστε την αδυναμία που έχει ένας βουνίσιος για τα βουνά. Κατά τα άλλα, φανατικά Τυμφρηστός, γιατί με έμαθε να περπατάω στα μονοπάτια όλων των υπόλοιπων βουνών.  

-Η προσωπική πορεία σας ήταν προδιαγεγραμμένη προς την πολιτική ή υπήρξαν και άλλες σκέψεις που απλά μπήκαν στην άκρη;

 Καλά, δεν απολύθηκα κι από το στρατό και είπα μέσα σε μια νύχτα: «τι να κάνω τώρα, ας πάω να γίνω δήμαρχος, πιο εύκολο θα είναι από τα αλεξίπτωτα». Είχα και έχω και άλλες σκέψεις που, όπως λέτε κι εσείς, προς το παρόν είναι στην άκρη. Όπως δούλευα, πριν ανέβω στο Καρπενήσι και πριν εκλεγώ περιφερειάρχης στη Στερεά, στις Βρυξέλλες, στο Κόσοβο ή και στην Αθήνα, έτσι θα μπορέσω να το κάνω- και μη σας πω και καλύτερα τώρα που έχουν δει τα μάτια μου πολλά στην αυτοδιοίκηση- αν καταλάβω ότι δεν έχω να δώσω κάτι περισσότερο στα κοινά.

Η πολιτική άλλωστε, έχει νόημα μόνο αν αισθάνεσαι ότι μπορείς να προσφέρεις και να είσαι χρήσιμος. Όταν δεν έχεις εξαρτήσεις, όταν δεν έχεις υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν, παρά μόνο με τους πολίτες που σε εμπιστεύτηκαν, τότε μπορείς να τους πεις «Κυρίες και Κύριοι, μέχρι εδώ μπόρεσα να φτάσω εγώ, δεν έχω κάτι άλλο να δώσω. Έφτασε η ώρα να πάω σπίτι μου». Πιστέψτε με, όταν δεν ετεροπροσδιορίζεσαι  μέσα από την πολιτική, είναι πολύ εύκολο να τα μαζέψεις ένα ωραίο πρωί και να αποχωρήσεις ησύχως. Μέχρι τότε όμως, επιτρέψτε μου να προσπαθήσω να κάνω όσο πιο καλά μπορώ τη δουλειά μου.

-Ο πατέρας είναι απλά ένας ρόλος που παίζουμε κάποια στιγμή;

-Ε, όχι δα και ρόλος. Είναι κομμάτι του εαυτού σου. Ίσως το μεγαλύτερο και σίγουρα το πιο σπουδαίο.  

-Πόσοι διάσημοι χωρούν σε μια σχέση;

 Σε μία σχέση κανένας. Μέσα στο σπίτι, ούτε ένας. Απ’ έξω δε σε νοιάζει.  

-Βρήκαν οι πολύτεκνοι έναν πολιτικό σύμμαχο;

 Εννοείται. Μπορώ να υπερηφανεύομαι αστειευόμενος κι εγώ, ότι βοηθάω στην επίλυση του δημογραφικού ζητήματος στην Ελλάδα. Οι φίλοι μου από τη Λιβαδειά μάλιστα, μου έχουν κάνει την τιμή να είμαι μέλος στο σύλλογο πολυτέκνων.

Πέρα από την πλάκα όμως, κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα πρέπει να δούμε σοβαρά το θέμα της στήριξης των πολύτεκνων οικογενειών, που ολοένα και λιγοστεύουν. Η κρίση, έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα, με αποτέλεσμα να απομένουμε λίγοι και γερασμένοι. Σε 30 χρόνια από σήμερα, θα είμαστε – δε θα είμαστε 8 εκατομμύρια. Ίσως λοιπόν το δημογραφικό, σε βάθος χρόνου, να μετεξελιχθεί σε μεγαλύτερο και πιο σοβαρό πρόβλημα από την οικονομική κρίση. Γι’ αυτό, χρειάζονται κίνητρα και κοινωνική πολιτική. Ένα δίχτυ προστασίας για την ελληνική οικογένεια. Και ναι λοιπόν, είμαι κι εγώ μέσα σε αυτούς που τα διεκδικούν.  

Κύριε Μπακογιάννη,  σας ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο σας. Κυρίως όμως σας ευχαριστούμε για το γεγονός ότι δεχθήκατε να απαντήσετε με ενθουσιασμό στην πρόσκληση-πρόκληση του «παιγνίου» των οκτώ ερωτήσεων του site μας και ιδιαιτέρως για το γεγονός ότι δεν αποφύγατε καμία ερώτηση.

Διότι είναι σημαντικό να το γνωρίζουν οι αναγνώστες αυτό: οι απαντήσεις δόθηκαν πάνω στις ερωτήσεις, όπως αυτές επακριβώς τέθηκαν. Χωρίς καμία λογοκρισία, καμία «στρογγυλοποίηση» ή την παραμικρή αλλαγή.

Καλή συνέχεια και καλή δύναμη στο έργο σας.