16 Μαρτίου 1977. Όλος ο κόσμος εκείνο τα ανοιξιάτικο βράδυ είναι στημένος στην τηλεόραση. Περιμένει με αγωνία αν θα γίνει η μεγάλη ανατροπή ή θα τελειώσει το ευρωπαϊκό όνειρο, εκεί στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Γράφει ο Γιάννης Φελεμέγκας

Η ΑΕΚ του Φάντροκ αντιμετωπίζει την Queens Park Rangers στον επαναληπτικό αγώνα για τα προημιτελικά του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στο Λονδίνο μέσα στη λάσπη είχε χάσει 3-0. Η ανατροπή φαινόταν ακατόρθωτη. Σαν αν μην έφτανε αυτό, ο σέντερ φορ της ομάδας, εκείνο ο μικρός που είχε έρθει περιπετειωδώς από τον Πανιώνιο το περασμένο καλοκαίρι, είχε το δεξί του πόδι πρησμένο από το παιχνίδι της προηγούμενης Κυριακής με τον Ολυμπιακό. Έκανε ενέσεις κορτιζόνης και περίμεναν όλοι να δουν αν θα μπορέσει να παίξει. Ποιος δε θα ‘θελε να παίξει σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Δε ήταν δε και σύνηθες για ελληνική ομάδα να φτάνει μια ανάσα από τους ημιτελικούς μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η ομάδα είχε καλή ψυχολογία από τη νίκη της προηγούμενης Κυριακής στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και μια αυτοπεποίθηση, δημιούργημα της δουλειάς του «παππού» όλα αυτά τα χρόνια. Επαγγελματισμός, σκληρή προπόνηση και μοντέρνες ιδέες Ολλανδικής σχολής έδιναν έναν αέρα υπεροχής.

Αλλά για να γίνει η ανατροπή χρειαζόταν ο αριστεροπόδαρος σέντερ φορ της ομάδας. Ο μικρός τελικά τα κατάφερε. Στις αρχές του μεγάλου αγώνα βάζει γκολ με το χτυπημένο πόδι! Το δεξί. Στο δεύτερο ημίχρονο, παίρνει τη μπάλα πίσω από τη σέντρα, περνάει ταχύτητα όποιον βρει μπροστά του, κερδίζει μια κόντρα έξω από την περιοχή, σουτάρει πάλι με το δεξί και 2-0! Εκεί άρχιζε να πρωτοψιθυρίζεται εκείνο το σύνθημα που επί μια δεκαετία και πλέον θα δονούσε το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. «Ποιος, ποιος, ποιος. Ο Μαύρος ο Θεός». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η επική ανατροπή έγινε χάρη σε κεφαλιά του «κοντού» Μίμη Παπαϊωάννου. Ο Νίκος Χρηστίδης πιάνει το τελευταίο πέναλτι και η πρόκριση είναι γεγονός.

Αν υπάρχει κάποιος που πλησιάζει την εκτελεστική δεινότητα αλλά και το σουλούπι του περίφημου Γκερντ Μίλλερ, ήταν ο Θωμάς Μαύρος. Τρομερή ταχύτητα, διεισδυτικότητα, εκπληκτική αίσθηση του χώρου, εξαιρετική στριφτή κεφαλιά, πολύ δυνατό αριστερό πόδι, έντονη προσωπικότητα. Αυτά τα χαρακτηριστικά έκαναν το Θωμά Μαύρο τον σπουδαιότερο κυνηγό που έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Από μασκότ στα τσικό του Πανιωνίου, αργότερα στην πρώτη ομάδα και ύστερα στην ΑΕΚ. Όπως λέει ο ίδιος, ο Πανιώνιος είναι η μάνα του και η ΑΕΚ η γυναίκα του που την ερωτεύτηκε. Τυχερός στο ξεκίνημα της καριέρας του να πέσει στη σπουδαία εκείνη ομάδα του Φάντροκ. Με πολύ καλούς συμπαίκτες έμελλε να γίνει ο εκφραστής του επιθετικού πνεύματος της ομάδας. Όταν αργότερα ήρθε ο Μπάγιεβτς, έφτιαξαν ένα επιθετικό δίδυμο που μάλλον είναι αξεπέραστο σε αξία. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα νταμπλ, όντας πρώτος σκόρερ και στα δύο, ταυτίζοντας έτσι το όνομά του με τη σπουδαία εκείνη ομάδα.
Στα χρόνια της παρακμής, μετά την εποχή του Λουκά Μπάρλου, συνέχισε να είναι το πρώτο βιολί της ομάδας. Συνέχισε να σκοράρει ακατάπαυστα σε εποχές που η ΑΕΚ ήταν βυθισμένη στη μετριότητα. Σε ένα ματς με το Αιγάλεω είχε βάλει 5 γκολ. Είχε ιδιαίτερη ευστοχία σε παιχνίδια εναντίον του Ολυμπιακού. Σχεδόν σκόραρε σε κάθε ματς με τους Πειραιώτες έχοντας μάλιστα απέναντί του το σπουδαιότερο Έλληνα τερματοφύλακα όλων των εποχών. Τον Νίκο Σαργκάνη.

Η ιστορία του στην ΑΕΚ τελείωσε άδοξα. Κοντραρίστηκε με τον τότε προπονητή Νίκο Αλέφαντο. Θεωρήθηκε «γέρος» και τον τελείωσαν από την ομάδα. Στο τέλος της καριέρας του γύρισε στον Πανιώνιο όπου βγήκε ξανά πρώτος σκόρερ στα 36 του χρόνια! Εκείνη τη χρονιά επέστρεψε στη Νέα Φιλαδέλφεια ως αντίπαλος της αγαπημένης του «γυναίκας».

Έβαλε ένα γκολ το οποίο, φυσικά, δεν πανηγύρισε ενώ όλοι οι φίλαθλοι τραγουδούσαν ξανά με μια φωνή: «Ποιος, ποιος, ποιος. Ο Μαύρος ο Θεός!»

Κανείς δεν πρόκειται να τον ξεχάσει στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα βράδια των μεγαλύτερων θα συνεχίζουν να γεμίζουν με ιστορίες παικτών που χαράχθηκαν στις καρδιές μας με πυρήνα το ποδόσφαιρο. Τη μεσημεριανή θεία λειτουργία των Κυριακών μιας άλλη εποχής.