Ο κοινός τόπος και το τελικό επιχείρημα όσων προκρίνουν τον συμβιβασμό στο Σκοπιανό είναι πως “χτίστηκαν καριέρες” πάνω στη διαμάχη με το γειτονικό κρατίδιο.

Είναι ένα επιχείρημα που ενώ δεν είναι ψευδές, δε λέει και τίποτα στην ουσία. Εκτός αν εννοεί να τελειώνουμε με το όνομα για να μη χτιστούν κι άλλες.

Το αν χτίστηκαν ή όχι και ποιες καριέρες πάνω στο ζήτημα δεν έχει καμία σχέση με το πρόβλημα και τα αληθινά εθνικά συμφέροντα.

Πάθαμε κάτι που έμεινε ανοικτό για σχεδόν τρεις δεκαετίες;

Μήπως ο χρόνος που μεσολάβησε ήταν υπέρ μας;

Μήπως φανέρωσε τις εσωτερικές αντιφάσεις των Σκοπιανών, τη διαφορετική τους εθνοτική προέλευση, ενώ παράλληλα κάθε προσπάθεια σύνδεσης με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι η αποθέωση του κιτς και της παραχάραξης κάθε ίχνους “επιστημονικότητας” της ιστορίας της περιοχής.

Γιατί οι Βούλγαροι γελούν κάθε φορά που οι Σκοπιανοί πάνε στη Σόφια με μεταφραστή. Είναι περίπου σαν να ζητούν Κρητικοί βουλευτές μετάφραση…

Σλάβικο φύλο που εγκαταστάθηκε στην περιοχή στα χρόνια της πολυεθνικής Βυζαντινής Αυτκρατορίας.

Αν βρισκόμασταν στο αμφιθέατρο τμήματος Διεθνών Σχέσεων σε μια τρίτη χώρα (που δεν την αφορά το ζήτημα) θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον το case study: γιατί οι Έλληνες θέλουν να συμβιβαστούν σε ένα θέμα που η άλλη πλευρά στερείται επιχειρημάτων;

Γιατί θα δώσουν το όνομα της ιστορικής αυτοκρατορίας τους -που κατέκτησε όλον τον τότε γνωστό κόσμο- σε όσους έχουν (ψευδεπίγραφη) “μακεδονική συνείδηση” από τον Τίτο και μετά;

Η απάντηση κρύβεται όλα αυτά τα χρόνια στον ίδιο παρανομαστή: για τους ίδιους λόγους που δεν αντιδράσαμε στον Τίτο, πάμε και τώρα για συμβιβασμό.

Τα συμφέροντα του μεγάλου μας συμμάχου δεν συμπίπτουν με τα δικά μας. Τα νατοϊκά Βαλκάνια χρειάζονται και τα Σκόπια με μια ονομασία που τους “δένει” με τον  γεωγραφικό χώρο, ενώ παράλληλα (μας λένε) μπαίνει ανάχωμα στη “Μεγάλη Αλβανία” και στη “Μεγάλη Βουλγαρία¨.

Τέτοια σενάρια απεργάζονται ίσως ακραίοι κύκλοι και από τις δύο χώρες, αλλά ο κίνδυνος έρχεται μόνο από την Ανατολή.

Οπότε είμαστε ρεαλιστές όταν συμβιβαζόμαστε εκεί που δεν υπάρχει κίνδυνος;

Απλά επικυρώνουμε μια πολιτική πλήρους ένταξης των Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ (έπεται και η Σερβία) και προοπτικά στην ΕΕ βοηθώντας στην μακροημέρευση του κράτους των Σκοπίων με τον “γεωγραφικό” προσδιορισμό.

Είναι λάθος στρατηγική, λάθος διαπραγμάτευση. Ο μόνος δρόμος για να ξεχαστεί το θέμα σε μια δεκαετία είναι να μην παραχωρήσουμε τίποτα.

Και πράγματι το ετερόκλητο μπλοκ όσων αντιτίθενται στην εκχώρηση του ονόματος έχει εντός του ανθρώπους που επιδιώκουν την προσωπική προβολή. Έχει και γραφικούς, διακρίνεται ενίοτε από έλλειψη σοβαρότητας και κάποιοι επιδιώκουν να πλασάρουν μαζί με τη υπεράσπιση του ονόματος και τις ακραίες θέσεις τους.

Οι προθέσεις όμως μιας μειοψηφίας δεν αμαυρώνουν το αίτημα και το ρεύμα για τη μη παραχώρηση του ονόματος.

Η μάχη για το όνομα έχει λαϊκή  απήχηση. Η πλειοψηφία δεν αντιλαμβάνεται γιατί πρέπει να υποκύψουμε στους Μεγάλους Συμμάχους. Είναι διακομματική και ίσως προέκταση του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, στη λογική της άρνησης στα κελεύσματα των ισχυρών.

Είναι η Ελλάδα που θέλει να αντισταθεί κι ας μην ξέρει πως, ενώ υποψιάζεται πως  δεν θα τα καταφέρει…

Και γυρνάμε πάλι στις καριέρες: πράγματι ο Νίμιτς θα ήταν ελάχιστα αναγνωρίσιμος χωρίς το Σκοπιανό. Ο Πινέιρο θα μείνει στην Ιστορία, δίνοντας το όνομά του σε ένα σχέδιο λύσης.

Οι “Σταμουλοκολλάδες” έγιναν φίρμες όταν ιδιωτικοποιήθηκαν τα αστικά λεωφορεία στις αρχές του ΄90.

Ο Τζίμης Πανούσης είχε πει κάποτε αυτοσαρκαζόμενος πως δεν του αρέσει ο Ιερώνυμος (ιερόν emo) και δεν τον σατιρίζει. Ενώ με τον Χριστόδουλο “φάγαμε ψωμάκι”…