Δεν είναι μια απλά επιλογή, η ονομασία του χιονιά ως Τηλεμάχου.

Δεν ανήκει ασφαλώς στα πέντε ονόματα που δε θα δοθούν ποτέ σε κακοκαιρία, αλλά έχει τα θέματά του.

Ετυμολογικά ο Τηλέμαχος δεν είναι κάτι ιδιαίτερο (τηλέ δηλαδή από μακριά+μάχομαι) ο αγωνιζόμενος μακράν της πατρίδος, ήτοι ο τύπος που έπαιζε πάντα εκτός έδρας.

Όμως δεν πρέπει να λησμονούμε πως ήταν πάντα ένας κομπάρσος. Και όπως όλοι οι δεύτεροι ρόλοι, θα τα δώσει όλα, τη στιγμή που θα γίνει πρωταγωνιστής, διότι απλά κουβαλάει απωθημένα. Και μοιραία θα βγάλει γούστα.

Ήταν ο τύπος που τον έστελναν για τσιγάρα και για άλλα θελήματα οι μνηστήρες, ενώ παραφύλαγε μη βγει καμιά κακή φήμη για την Πηνελόπη.

Γεννήθηκε όταν ο πατέρας του είχε αρχίσει τη 20ετή μπαρότσαρκα, άρα του έλειψε το πατρικό πρότυπο.

Πήγε να τον βρει και πέρασε από την Πύλο, από τον Νέστορα και μετά πήγε και από τον αιώνιο πρότυπο κερατά, τον Μενέλαο.

Όταν γύρισε ο πατήρ βρισκόταν στην παράγκα, την καλύβα δηλαδή του Εύμαιου. Στην εξόντωση των μνηστήρων έγραψε μόνο τα δελτία Τύπου, ενώ μετά την ενθρόνιση του Βασιλέως, πάλι κομπάρσος, πήγε σε άλλη γη, σε άλλα μέρη για να μην επαληθευτεί ο χρησμός που ήθελε τον Οδυσσέα να δολοφονείται από το γιο του.

Ούτε πατροκτόνος δεν έγινε: αυτή τη φήμη την πήρε ο γιος της Κίρκης, ο Τηλέγονος. Άλλα παιδιά του Οδυσσέα υπήρξαν ο τηλεβόας, το τηλεσκόπιο, η τηλεόραση και τα δίδυμα οι τηλεπικοινωνίες, που τα έκανε με διάφορες θεές της εποχής εκείνης.

Κάπου εκεί χάνονται τα ίχνη του Τηλέμαχου. Υπάρχει ο μύθος πως με τον Τηλέγονο έκαναν ανταλλαγή τις μανάδες τους, αποτέλεσμα μιας βραδιάς swinging στο παλάτι: πήρε ο Τηλέμαχος την Κίρκη και ο Τηλέγονος την Πηνελόπη.

Παίζει να έκανε με την Κίρκη ένα γιο, τον Ρώμο ή μια κόρη, τη Ρώμη, που ίδρυσε την πόλη που οδηγούν όλοι οι δρόμοι.

Υπάρχει και η φήμη πως από την Ιθάκη πέρασε στα βουνά της Στερεάς ο Τηλέμαχος για αντάρτικο, πως έγινε δηλαδή “κλαρί της”, απόγονος δηλαδή της Πενέλοπε.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια αδικημένη προσωπικότητα, που είχε να προσφέρει πολλά στη μυθολογία και την ίντριγκα, αλλά κατέληξε ακόμη μία περίπτωση παιδιού που “έκαψε” η πατρική δόξα, που έμεινε για πάντα κάτω από την τεράστια σκιά του γεννήτορα.

Θα μείνει για πάντα “Τηλέμαχος”. Ούτε καν “Μικρός Οδυσσέας”. Γιατί οδύσσομαι σημαίνει πως είμαι εξοργισμένος, αλλά παράλληλα και αυτός που μισούν οι (αυτοαποκαλούμενοι) “θεοί”…

Ίσως και λίγο να τον φθονούν…