Σε ένα ματς που δεν αντέχει σε ιδαιίτερη κριτική, η Εθνική έχασε 69-53 από τις ΗΠΑ, κατορθώνοντας να είναι ανταγωνιστική μόνο στα πρώτα 12-13 λεπτά.

Το 20-20 έγινε 27-20 και η διαφορά έπαιρνε την ανηφόρα.  Η άμυνα μαν-του-μαν μέσα από το τρίποντο με πολλές βοήθειες πάνω στον Γιάννη που έπαιξαν οι Αμερικάνοι, στάθηκε το σημαντικότερο εμπόδιο.

Τρίποντο δεν υπήρχε ούτε για πλάκα, με εξαίρεση τον Σλούκα κανείς δεν απειλούσε από την περιφέρεια.

Ο Γιάννης ήταν εξαιρετικός, ηγέτης μιας ομάδας που δεν φτιάχτηκε  γύρω του, για να είναι αυτός μπροστάρης.

Οι καλύτεροι παίκτες δε σημαίνει πως φτιάχνουν την καλύτερη ομάδα. Υπάρχει πλεονασμός στους φόργουορντ (σμολ & πάουερ) έλλειψη κοντών και ιδίως κλασικού σουτέρ τύπου Περπέρογλου.

Ο Καλάθης έκανε το χειρότερό του παιχνίδι, οι Παπ και ο Πρίντεζης ήταν άστοχοι, ενώ ο Σκουρτόπουλος επέμενε στα ψηλά σχήματα, ενώ ο Πόποβιτς έπαιζε με ημίψηλους στο 4 και στο 5.

Δε δοκιμάσαμε ποτέ σχήμα με 3 κοντούς (ο Μάντζαρης μπήκε όταν όλα είχαν τελειώσει και κρύος το έγραψε, εκθέτοντας τον κόουτς, που δεν τον εμπιστεύτηκε ούτε για 2 λεπτά με το ματς να παίζεται)

Πολύ κράξιμο τρώει ο Σκουρτόπουλος και είναι άδικο εν πολλοίς, μιας και δεν μπορεί να γίνει η οποιαδήποτε σύγκριση με τον Πόποβιτς.

Είναι σα να βάζεις ερασιτέχνη οδηγό μηχανής στο Moto GP.

Η Ελλάδα έχει προπονητές στο υψηλότερο επίπεδο (Γιαννάκης, Μπαρτζώκας, Ιτούδης) αλλά στην ΕΟΚ πάνε με τις “εκ των ένδον” επιλογές τους τα τελευταία χρόνια (Μίσσας, Σκουρτόπουλος).

Κριτική λοιπόν σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για την Εθνική και όχι για το προπονητικό team που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και άρα δεδομένο ταβάνι.

Από εκεί και πέρα στο σύγχρονο μπάσκετ, το μακρινό σουτ είναι το Α και το Ω. Άμα δεν το έχεις, δεν θα σε κυνηγήσει η άμυνα έξω από το τρίποντο και στις μπούκες ή στα ποσταρίσματα, ήταν επόμενο να φας πολύ ξύλο από ένα σύνολο με αθλητικά παιδιά.

Παρά τις δύο ήττες η Εθνική έχει την ευκαιρία της με την Τσεχία, που πρέπει να την κερδίσει με 12 πόντους. Με μια ευρωπαϊκή ομάδα θα διαβάσουμε καλύτερα το παιχνίδι (μας μπέρδεψαν πολύ Βραζιλία, ΗΠΑ, ακόμη και η Νέα Ζηλανδία παρά τη νίκη).

Η πρόκριση στην οκτάδα είναι το μάξιμουμ για πολλούς, αλλά αν έρθει ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στη συνέχεια.

Φτάνει όλη η ομάδα να λειτουργήσει όπως πρέπει, γιατί ένας Γιάννης δε φέρνει την πρόκριση.

Οι Αμερικανοί αναλυτές έχουν πάθει μπασκετικό σοκ με τον τρόπο που χρησιμοποιείται, αλλά και ο Μέσι τα ίδια τραβάει με την Εθνική Αργεντινής.

Όπως η Μπερτσελόνα στήθηκε γύρω του, έτσι και οι Μπακς έφτιαξαν μια ομάδα με αστέρα τον Γιάννη.

Οι Εθνικές είναι άλλη ιστορία. Παίζουν μπαλίτσα και οι παράγοντες, ακόμη και οι παραγοντίσκοι…