Την ιστορία δεν την ήξερα, γνώριζα όμως τον ηθοποιό, που έχω ξεχωρίσει, αγαπήσει και θαυμάσει.

Του Κώστα Γκίκα

Δεν περίμενα να δω σούπερ ήρωες, κατέληξα όμως να δω σούπερ ανθρώπους.

Τα φώτα σβήνουν και μαζί με το έργο ξεκινά και το ταξίδι σε ένα κόσμο τόσο διαφορετικό και τόσο ίδιο με τον σημερινό.

Όσο προχωρά η πλοκή σε βυθίζει το βάρος μιας ασύλληπτης ερμηνείας, ενός απίστευτα δραματικού γέλιου που συνοδεύει την κορύφωση των συναισθημάτων του οσκαρικού Χοακίμ! Του Τζόκερ!

Ο αγώνας, η προσπάθεια & το όνειρο διαπλέκονται και υφαίνουν μια ταινία τρομακτικά αληθινή.

Γιατί η Γκόθαμ Σίτυ είναι η ιστορία της κάθε μεγαλούπολης και ότι ζουν οι αφανείς πρωταγωνιστές της μέσα σε αυτή.

Ο ήρωας με ένα ανεπανάληπτο σόλο σε μεταφέρει στο σήμερα, δίνοντας με μοναδικό τρόπο τη διάσταση του «καλού» και όχι του εκ των συνθηκών κακού μέσω και των τρομακτικών εφέ

Αναγνωριζει ο θεατής τους φύλακες του συστήματος, ενός κόσμου που έχει δημιουργήσει τέρατα.

Αποθέωση η κάθε σκηνή, η κάθε ατάκα, η κάθε κίνηση, η κάθε λέξη, η κάθε γκριμάτσα.

Και οι σκηνές να διαδέχονται η μία την άλλη, τα νοήματα ομοίως τα συναισθήματα μοναδικά και αξεπέραστα από έναν ρολίστα που σου δίνει την αίσθηση πως ενσαρκώνει τελικά τον εαυτό του.

Η ταινία καταφέρνει να σε απομακρύνει από τον παρόντα χωροχρόνο.

Η μεταφορά σε ένα μελλοντικό κόσμο δια του παρόντος μέσω της απόρριψης των εναλλακτικών, ίσως και του κόσμου που σε φέρνει να έχεις κερδίσει το Τζόκερ.

Μια ταινία γροθιά σε ότι μισείς, σε ότι δε θες, σε ότι ελπίζεις να αλλάξει.

Και η ταινία  τελειώνει και συνειδητοποιείς πως είδες τα προσεχώς του κόσμου τούτου με ή χωρίς το γέλιο-κραυγή απόγνωσης-πάθηση.

Και αναρωτιέμαι τέλος πόσο τυχαία να είναι η απόφαση για μια ταινία σαν αυτή τώρα, σε αυτή τη διεθνή συγκυρία.

Ταύτιση, αυτό παθαίνει ο κόσμος και συρρέει.

Γιατί ανάμεσα στις σκηνές, στους ρόλους, βλέπει μέσα από το νοητικό “μαστίγωμα”, ένα κόσμο πίσω από τα προφανή.

Είδε τον αφιλτράριστο κόσμο του Τζόκερ.

,