“Να συνέλθει” κάλεσε η ρωσική πρεσβεία την ελληνική Κυβέρνηση.

Κι από κοντά οι αβανταδόροι. Οι εγχώριοι. Τα δικά μας τα παιδιά.

Τα παιδιά που κυβέρνησαν τη χώρα με χαρά, μες την παιδική χαρά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που θα άλλαζε την Ευρώπη και τελικά βρέθηκε να αλλάζει τη βάρδια στα Μνημόνια.

Ενώ παράλληλα του Αλέξη του πήρε λίγες μέρες να πει δύο λέξεις για την εισβολή. Να ευχηθεί παγκόσμια ειρήνη.

Ο καθείς και οι προτεραιότητες του. Δεν κρίνουμε.

Στη διπλωματική γλώσσα,  στην κυριολεξία “δεν υπάρχει “αυτό που έκαναν οι Ρώσοι.Οι οποίοι προφανώς και περίμεναν πως η Κυβέρνηση θα συντασσόταν με τη Δύση, θα στεκόταν στο πλάι της Ουκρανίας. Καμία αμφιβολία δεν είχαν.

Δεν τους χαλάει αυτό. Απλά περίμεναν πως συντριπτικά ο ελληνικός λαός θα είναι μαζί τους. Πράγμα που δεν συμβαίνει. Προφανώς και έχουν επενδύσει (χρόνο, τι άλλο;) για να έχουν εγχώρια στηρίγματα.

Απλά διαπιστώνουν πως δεν είναι τόσο επιδραστικοί, όσο νόμιζαν, όσο τους περίμεναν. Δεν κάνουν γκελ.

Γιατί ο κόσμος καταλαβ;iνει το αμύνεσθαι περί πάρτης.

Οι μάσκες έπεσαν. Οριστικά και για όλους ανεξαιρέτως.

Είναι αυτές οι στιγμές που ο καθένας παίρνει το μέρος εκείνου που του μιλά στην καρδιά και το μυαλό του.

Οι Έλληνες είναι αδύνατον να συνταχθούν με τον επιτιθέμενο. Εκτός όλων των άλλων, θα ακύρωναν 47 χρόνια προσπαθειών και επιχειρημάτων για την κατεχόμενη Κύπρο.

Τέτοια προτροπή, πάντως,  ούτε ο περιβόητος Πιουριφόι, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ που αλώνιζε κυριολεκτικά μετεμφυλιακά δεν είχε τολμήσει να διατυπώσει προς ελληνική Κυβέρνηση.

Ακόμη και για τον Τζον πριν 70 χρόνια, ήταν υπερβολικό.

Οι Ρώσοι είναι πιο μπρουτάλ. Ιδίως όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα είχαν σχεδιάσει.

Ο Πούτιν έχαιρε μεγάλη εκτίμησης σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινής γνώμης ως παράδειγμα αποφασιστικής, αποφασισμένης και επιτυχημένης ηγεσίας.

Όχι πια. Όχι μετά την εισβολή.

Η πλειοψηφία είναι με τη χώρα με το σιτάρι και τον ουρανό στη σημαία. Και επικροτεί και τη βοήθεια που τις στέλνουμε.