Επιφανειακά, το δελτίο ειδήσεων στο τέλος του άρθρου έχει την ανακοίνωση της ΕΣΣΔ για το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ. Είδηση με το “δελτίο” είχε τότε, όχι όπως σήμερα που περιμένουμε την απεργία των δημοσιογράφων για να ησυχάσουμε λίγο από το “λευκό θόρυβο” των ειδήσεων, από τον βομβαρδισμό αναλύσεων και σκέψεων.

Όμως, το ιστορικό αυτό βραδινό δελτίο, καλύπτει (μετά το 3ο λεπτό) την είδηση του θανάτου, ενός μεγάλου Έλληνα. Υπάρχει και σπάνιο ρεπορτάζ του Χρήστου Οικονόμου από το 1975 και τις προσπάθειες αποκατάστασης της υγείας του, μετά τα δολοφονικά κι άνανδρα χτυπήματα στην ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Ένας μαχητής που πολέμησε στην Αντίσταση, στον Εμφύλιο, στην Κορέα και τελικά βασανίστηκε αλύπητα από -κατωτέρους στο βαθμό και πάνω από όλα στην ψυχή-  συμπατριώτες του.

Συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του ναυτικού ως Ταγματάρχης και ήταν από τους λίγους αξιωματικούς του στρατού που πήραν μέρος στην προσπάθεια εκτόπισης του φαύλου απριλιανού καθεστώτος.

Οι λίγοι όμως γράφουν Ιστορία. Αυτοί που ακολουθούν την ψυχή τους. Οι πολλοί απλά ακολουθούν.

Κατέληξε δεκατρία χρόνια μετά τα ανείπωτα βασανιστήρια, έχοντας τρομερά προβλήματα υγείας. Στις 28 Απριλίου 1986.

Είχε προλάβει να γίνει σύμβολο.

Δεν πρόλαβε όμως να ζήσει μια κανονική ζωή.

Δεν έλαβε τις τιμές που απόλαυσαν άλλοι, με αμφιλεγόμενη αντιστασιακή δράση.

Τριάντα πέντε και πλέον χρόνια μετά το θάνατο του έχουν γεννηθεί πάνω από 3,5 εκατομμύρια Έλληνες.

Άραγε πόσοι ξέρουν ποιος ήταν και τι έκανε;

Γιατί αυτός ο τόπος τρώει τα άξια παιδιά του, ενώ επιτρέπει την καριέρα, την ανέλιξη, την προβολή σε κάθε χαμερπές δημιούργημα του;

Τροφή για (μελαγχολική) σκέψη.

ΥΓ: Αν θέλει η Ελληνική Πολιτεία αλλά και όλοι οι εμπλεκόμενοι ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού να τιμήσει τον σύγχρονο Έλληνα ήρωα,  πρέπει να προχωρήσει άμεσα το Μουσείο στην πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ.