Οι μαύρες σελίδες πάντοτε σκίζονται όταν περάσει η μπόρα, αλλά σε μερικά σημεία του μετώπου τις πρώτες μέρες σημειώθηκαν κρούσματα πανικού και αμαχητί εγκαταλείψεως των θέσεων από αξιωματικούς και στρατιώτες
η σαρκαστική επίκληση της μαρίδας προς τον Γερμανό στρατάρχη που κλόνισε στη φευγάλα του και το φρούριο της μαύρης αγοράς
δεν μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη της γλώσσας
Έ. Χ. Γονατάς
Η εξαφάνιση του καθηγητή Λιαντίνη υπήρξε ένα τεράστιο σίριαλ για τα μέσα του 1998, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Απασχόλησε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και ερευνητές κάθε είδους.
Αφού τον έπλυναν, τον κούρεψαν, τον ξύρισαν, τον τάισαν γερά και ήπιε καφέ αβέρτα. βρέθηκε να κρατά το τιμόνι του πλοίου και να εκτελεί τις εντολές του Καπετάνιου: “χουήλ μπορντ, χουήλ σταρμπορντ…”
μαστούρης ολκής και πρεζάκι θολωμένο από τις ντάγκλες (έπαιρνε χάπια και χασίς και από σιρόπια Ντικοβίξ, όπως έλεγε και το αλήστου μνήμης σύνθημα), περιφέρεται με πρόγραμμα στο καρνάγιο, στους τεκέδες, τα καφενεία και τους δρόμους, παραμιλώντας και παραληρώντας.
Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει
Πατά το κουμπί του ισογείου και πλησιάζει στον καθρέφτη. Εξετάζει το μακιγιάζ της. Διορθώνει μια τριχούλα στα μαλλιά. Το ασανσέρ κατεβαίνει με τον γνώριμο ήχο. Σταματά στον τέταρτο. Η δίφυλλη πόρτα ανοίγει. Μπαίνει μέσα ένας νέος άντρας. Άθλιος.
Παλαιό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως στρατιώτης στον Α’ ΠΠ. Το δημοσίευσε σε αυτή τη μορφή το 1928 στη Μυτιλήνη.
Το ξαναδούλεψε και το δημοσίευσε ξανά με τίτλο “Το λουλούδι της φωτιάς” στη συλλογή διηγημάτων “Το Κόκκινο βιβλίο”
