Παρακολουθώ εδώ και χρόνια συγκεκριμένους αρθρογράφους και αναλυτές. Ο τρόπος που γράφουν με προσελκύει. Ειδικά όταν πλήττω. Σπάνια να διαβάσω κάποιον καινούργιο.

Αδυναμία μου οι “μάντεις συμφορών”. Έχουν διαλύσει τη χώρα περί τις τριάντα φορές, έχουμε βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τέσσερις-πέντε αφορμές, από τη Σένγκεν είμαστε ήδη έξω και δεν το ξέρουμε, στο ΝΑΤΟ μας κρατάνε μέχρι να μας διώξουν, σεισμοί, λιμοί, λοιμοί, καταποντισμοί. Όλα τα καλά είναι μπροστά μας!

Όχι μόνο δεν πτοούνται από την μη επιβεβαίωση των ζοφερών προβλέψεων τους, αλλά επανέρχονται κάθε τρεις και λίγο. Με την ίδια “μανιέρα”, τα ίδια επιχειρήματα ακόμη και τους ίδιους τίτλους! Σου λέει, πουλάει ο κίνδυνος, η παρακμή, το επερχόμενο τέλος, οπότε “δώσε και μένα μπάρμπα”.

Αν δεν ήταν κοστοβόρο, οι δανειστές  θα έσκαβαν μία τάφρο στο βόρεια σύνορα μας, να ξεμείνουμε όλη η χώρα ένα νησί “απόκληρων” στα Ανατολικά της Μεσογείου. Εννοείται ότι οι ξένοι μας ζηλεύουν και μας επιβουλεύονται, δεν το συζητάμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, ο πιο έξυπνος, δημιουργικός και παραγωγικός λαός της γης.

Συνήθως όμως ο φόβος είναι ο “τόκος” που πληρώνουμε για κάτι μελλοντικό. Για παράδειγμα. Τα capiral controls πέρυσι τέτοια εποχή, ήταν το “απόλυτο κακό” που μπορούσε να μας συμβεί, παράλληλα με τις Τράπεζες κλειστές για ένα διάστημα.

Το ζήσαμε κι αυτό κι αν εξαιρέσεις τις ουρές στα ΑΤΜ δεν συνέβη τίποτα φοβερό. Έσπευσαν όσοι δεν είχαν να βγάλουν χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες για να εξυπηρετηθούν. Καμία σοβαρή έλλειψη δεν παρατηρήθηκε, τουλάχιστον στα είδη πρώτης ανάγκης. Μια σχετική ηρεμία επήλθε μετά από δύο μήνες και τώρα οι “έλεγχοι κεφαλαίων” είναι μια “κανονικότητα”. Όχι μόνο δεν τρομάζουν, αλλά πλέον είναι “δημόσιο αγαθό”.

Όσο για την έλλειψη στο χαρτί υγείας, δεν είναι λίγοι αυτοί που έμαθαν να πλένονται, που είναι και πιο υγιεινό…

Σε κάθε περίπτωση η χώρα που πέρασε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και άλλο εκατό στη συνέχεια ως προτεκτοράτο, μάλλον είναι “απέθαντη”. Δεν θα τη συντρίψει μια δεκαετία Μνημονίων.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Μπορεί στο “ξαποσταίνει” να κάθεται λίγες δεκαετίες παραπάνω, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως το “ξανά προς τη δόξα τραβά”, το έχει στο DNA της.