Πληθαίνουν οι αναφορές και τα άρθρα για ένα λαό ανώριμο πολιτικά, για ένα λαό που εξαπατήθηκε, που πίστεψε στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημα αυτό είχε μια λογική βάση ως τον Σεπτέμβριο.Μετά και τις δεύτερες εκλογές όμως δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική, είναι εντελώς ανεπαρκές στο να αναλύσει την πραγματικότητα. Οι θεωρίες συνομωσίας  και οι παραπολιτικές «σκευωρίες» έστω κι αν ισχύουν στο ακέραιο και πάλι δε εξηγούν την κατάσταση.

Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι είχε υπογράψει το Τρίτο Μνημόνιο, ότι έκανε κάθε πιθανό και απίθανο λάθος, ότι κυβέρνησε «άγαρμπα», ότι έδωσε ρόλους σε «μαθητευόμενους μάγους», ότι επέδειξε «ερασιτεχνισμό» και ανεπαρκή εμπειρία, παρά το γεγονός ότι διασπάστηκε, ότι δέχτηκε σκληρή κριτική, ότι έκλεισε τις Τράπεζες, ότι δεν απέτρεψε τα capital controls, πήρε τις εκλογές περίπατο. Κανείς δεν αναρωτήθηκε στα σοβαρά γιατί, κανείς δεν έκανε επαρκή ανάλυση, παρά μόνο της περιπτωσιολογίας και της καθημερινής πολιτικής ατζέντας.

Κι έρχεται η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες να μας αποκαλύψει το προφανές: ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε οχι για να σκίσει  το Μνημόνιο, αλλά απλά για να «ανακατέψει την τράπουλα». Τα «συστημικά» ΜΜΕ θεωρούνται η πηγή του κακού, το μείζον πρόβλημα της  Δημοκρατίας. Καθόλου άσχετη με αυτή τη ρητορική και τους ακροατές της, δεν είναι η δήλωση του κ. Βερναρδάκη.

Στα χρόνια πριν το 1989 είχαμε καλύτερη ενημέρωση ή περισσότερη Δημοκρατία;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, η απάντηση  είναι ασφαλώς και όχι. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ  κατάφεραν να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι είναι φορείς του νέου, που θα επιφέρει κατακλυσμιαίες αλλαγές στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ του 1981.

Κι αν η τράπουλα δεν ανακατευτεί πλήρως, θα επέλθει το μείζον, αυτό που ζητούν οι περισσότεροι που στηρίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό: η (έστω μερική) αποκαθήλωση της κυρίαρχης τάξης. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ πείθει ότι εργάζεται για αυτό, είτε μέσα από την προκήρυξη για τις τηλεοπτικές άδειες, είτε μέσα από τις λίστες φοροδιαφυγής εκατομμυρίων στο εξωτερικό, είτε μέσα από εξαγγελίες  για φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και για άρση των αδικιών προς τους ασθενέστερους μεσοπρόθεσμα, θα διατηρεί τα κοινωνικά του ερείσματα. Θα έχει με το μέρος του όσουν επιθυμούν να “γυρίσει ο τροχός”, να αλλάξουν θέσεις οι μπίλιες στο τραπέζι.

Και θα αφήνει τη ΝΔ, το άλλο κόμμα εξουσίας, να επενδύει απλά στην πάντα αποτελεσματική σε βάθος χρόνου «τακτική του ώριμου φρούτου».