Ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αναμένεται να καθίσουν ελληνική διαπραγματευτική ομάδα και το «κουαρτέτο» την Τρίτη 1312ενώ η Ντέλια Βελκουλέσκου του ΔΝΤ από συνέδριο στη Νέα Υόρκη έθεσε ξανά τους όρους του Ταμείου για την συμμετοχή στο πρόγραμμα επιμένοντας στη θέση πως ο στόχος για τα πρωτογενή πλεονάσματα  είναι πολύ αισιόδοξος.

Η προσπάθεια Αθήνας και δανειστών αφορά στο να υπάρξει σημαντική πρόοδος στα ανοικτά μέτωπα της αξιολόγησης πριν το τέλος του έτους αν και, με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, οριστική συμφωνία δεν αναμένεται να υπάρξει μέσα στην τρέχουσα χρονιά.

Πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για άμεση ολοκλήρωση των διαβουλεύσεων δεν υπάρχει εκτός και αν οι εμπλεκόμενοι αποφασίσουν να καταλήξουν άμεσα σε συμφωνία στο «σημείο κλειδί»: το πώς θα επιτευχθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% μετά το 2019.

Η παράταση του «δημοσιονομικού  κόφτη» -μέτρο το οποίο έχει ήδη αποδεχτεί το ΔΝΤ προκειμένου να πει το «ναι» στην ολοκλήρωση της α’ αξιολόγησης, μπορεί να αποτελέσει η συμβιβαστική λύση ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Η Κυβέρνηση έχει τοποθετηθεί κατηγορηματικά στο ότι δεν πρόκειται να νομοθετήσει μέτρα 4,5 δισ. ευρώ για το 2019 και για το 2020 ενώ το ΔΝΤ θέλει συγκεκριμένα μέτρα για να κλείσουν οι προϋπολογισμοί του 2019 και του 2020. Το ενδεχόμενο να μην ζητηθούν νέα μέτρα συνδέεται μόνο με το να κατέβει ο πήχης του πλεονάσματος κάτω από το 3,5% για το 2019 και για το 2020 κάτι όμως που πλέον έχει αποκλειστεί μετά την κατηγορηματική απόφαση του Eurogroup.

Με δεδομένο το οξύ πρόβλημα για τα πλεονάσματα του 2019 και του 2020, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο να κλείσουν όλα τα υπόλοιπα μέτωπα της β’ αξιολόγησης.  

Τρύπα 2018 και εργασιακά τα αγκάθια της β’ αξιολόγησης  

Από τις εκκρεμότητες, δύο είναι οι πιο σημαντικές: τα εργασιακά και το κλείσιμο του δημοσιονομικού κενού για το 2018. Στα εργασιακά, αναζητούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις με την ελληνική πλευρά να διεκδικεί μερική αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και το ΔΝΤ να επιμένει σε σκληρές παρεμβάσεις ειδικά σε ότι αφορά στις ομαδικές απολύσεις.

Ο συμβιβασμός μπορεί να επιτευχθεί με την ελληνική πλευρά να αποδέχεται τις αλλαγές στις ομαδικές απολύσεις και το ΔΝΤ να υποχωρήσει στο θέμα των κλαδικών συμβάσεων έστω και αν με τον τρόπο που θα προχωρήσουν οι αλλαγές, ουσιαστικό αποτέλεσμα θα υπάρξει μετά το 2018. Όσον αφορά στο δημοσιονομικό κενό, αναζητούνται μέτρα «χαμηλής πολιτικής επίπτωσης» για να κλείσει μια τρύπα το ύψος της οποίας δεν ξεπερνά τα 300 εκατ. ευρώ.

Η ελληνική πλευρά υποστηρίζει ότι με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, η απόσταση είναι μικρότερη (στα 150 εκατ. ευρώ) ενώ με το ΔΝΤ περίπου διπλάσια. Ο συμβιβασμός θα περιλαμβάνει και μέτρα όπως οι αλλαγές κριτηρίων χορήγησης κοινωνικών επιδομάτων και φορολογικών απαλλαγών, ίσως και περικοπές των αμυντικών δαπανών.