Επανήλθε δριμύτερη στα μεγάλα διεθνή δίκτυα η ελληνική κρίση. Όσο υπήρχε η διαδικασία του δημοψηφίσματος του Brexit και τα παρεπόμενά του και οι αμερικανικές εκλογές, η πόλωση των οποίων ήταν τεράστια, είχαμε περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Με μελανά σημεία περιγράφεται η κατάσταση, με υπαρξιακά δράματα, με ευθύνες σε ελληνική Κυβέρνηση, Γερμανία και ΔΝΤ. Ποιος θα βγάλει πρώτος το “φλας” της συνεννόησης είναι το ζήτημα κατά το Reuters, στον παράγοντα Τραμπ στέκεται ο Guardian.

Όπως περιγράφουν όλοι οι σοβαροί αναλυτές, ο Τραμπ δεν έχει αποσαφηνίσει τη θέση του πάνω στο ελληνικό ζήτημα. Η πρώτη του αντίδραση ως “πρόβλημα της Γερμανίας” ασφαλώς και θα μεταβληθεί, αλλά το ζήτημα είναι προς ποια κατεύθυνση.

Και το κυριότερο αν θα προβεί και σε ποιεςενέργειες επίλυσης. Η Προεδρία Ομπάμα ήταν γεμάτη από ευχολόγια επίλυσης της κρίσης, ποτέ όμως δεν έγιναν θετικά βήματα.

Οι παίκτες έχουν πάρει τη θέση τους και “πυροβολούν” με διαρροές και σενάρια τρόμου. ΔΝΤ και Γερμανία κρατούν για ακόμη μία φορά το κλειδί επίλυσης των διαφωνιών, κλεισίματος της αξιολόγησης και συνέχισης του ελληνικού Προγράμματος.

Το ζήτημα είναι αν θα επιδείξουν διάθεση συνεννόησης ή θα θελήσουν να οδηγήσουν την ελληνική Κυβέρνηση, εκ νέου ταπεινωμένη  σε ένα άνευ όρων συμβιβασμό.

Αν τραβήξουν τα πράγματα στα άκρα,τότε εμμέσως πλην σαφώς θα προσπαθήσουν να καθοδηγήσουν και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Αλλαγή διαχειριστή του Προγράμματος μπορεί να επιθυμούν, την ιδιοκτησία την κρατούν για τον εαυτό τους.

Το ζήτημα σε τελική ανάλυση είναι αν η ελληνική Κυβέρνηση έχει ακόμη αυταπάτες, αν έχει αντιληφθεί το ίδιο παιχνίδι που παίζεται για χρόνια στις πλάτες ενός λαού και αν τελικά θα πράξει τα δέοντα.

Αν δηλαδή περιμένει “τον από μηχανής Θεό” για ακόμη μία φορά, ή αν θα συμβιβαστεί.

Όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα το μόνο που μοιάζει απίθανο, είναι να μπορεί να επιβάλλει τις θέσεις της.