Να παίξει για πάρτη του. Και για τους φιλάθλους του. Προσέξτε, όχι τους οπαδούς, τους φίλους του.

Που αύριο και για δύο ώρες  θα είναι μια χώρα, μια ομάδα: 11 εκατομμύρια Ρωμιοί. 11 εκατομμύρια Γραικοί. 11 εκατομμύρια «Γιουνάν», έντεκα εκατομμύρια Έλληνες στο πλευρό του. Που περνούν δύσκολα. Και θα εκτιμήσουν ένα χαμόγελο. Έστω για μια μέρα.

Δεν έχει να  αποδείξει τίποτα αυτή η ομάδα. Σε κανέναν. Έχει υπερβεί τα όρια τόσες φορές που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο μπορεί να τους είχαμε υποτιμήσει.

Με έναν 35άρη Σπανούλη να μοιάζει ρομπότ σε κάθε τελευταίο πεντάλεπτο κάθε κρίσιμου ματς, με έναν Πρίντεζη ευλογημένο που γύρισε από την Ισπανία για να γράψει το όνομά του ανεξίτηλα δίπλα στον μεγάλο αρχηγό, με τον Μάντζαρη που από ένα ταλέντο του Περιστερίου κατακτά την Ευρώπη ξανά και ξανά, τον Παπανικολάου που γίνεται παίκτης για ΝΒΑ έχοντας φύγει από αυτό, τον Παπαπέτρου που είναι ο επόμενος ηγέτης, τον Αγραβάνη που εξέθεσε τους ακριβοπληρωμένους ψηλούς της ΤΣΣΚΑ, τον χαρισματικό Γκριν, την κολώνα Μιλουτίνοφ, τον Γιανγκ που γίνεται ρολίστας για να προσφέρει και όλα τα άλλα παιδιά.

Για τον Χάκετ και τον Λοτζέσκι που χτυπιούνται στον πάγκο, λαβωμένοι από τους τραυματισμούς τους.

Τι να πει κανείς για αυτήν την ομάδα. Που τα κάνει όλα με τον δικό της τρόπο, που αποτελεί παράδειγμα μη αποδοχής της ήττας, μια ομάδα από σπάνιο αθλητικό μέταλλο.

Έχει κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης από τη θέση του φαβορί  με τον Ίβκοβιτς μαέστρο (1997) στην ομάδα που έχτισε ο Ιωαννίδης, έχοντας παίξει άλλους δύο τελικούς  (1994, 1995)

Έχει κερδίσει ομάδες με τριπλάσιο μπάτζετ κάνοντας επικές ανατιροπές (2012), πάλι με Ντούντα στον πάγκο.

Έχει καταργήσει τα όρια μεταξύ φαβορί και αουτσάιντερ αποστομώνοντας ειδικούς και μη όταν τον είχαν ξεγραμμένο (2013) με Μπαρτζώκα στον πάγκο.

Έχει νικήσει με όλους τους τρόπους, υπό όλες τις συνθήκες, κόντρα στη λογική,κόντρα στη ροή των αγώνων και συχνά κόντρα στις διαιτησίες.

Κόντρα στον πιο χαρισματικό προπονητή των τελευταίων 25 χρόνων, τον Ζοτς που του στέρησε πολλούς τίτλους, ίσως  έχει μια απάντηση.

Με τον “ταπεινό’ κόουτς  Σφαιρόπουλο στον πάγκο και τον Τόμιτς, συνδετικό κρίκο των ΄90ς με την τρέχουσα δεκαετία, την πιο ιστορική για το τμήμα μπάσκετ του ΟΣΦΠ. που μεγαλουργούν υπό την διοίκηση των Αγγελόπουλων.

Αλλά και 120-0 αν λήξει το ματς κανείς δεν θα μπορεί να πει κάτι σε αυτή την τεράστια ομάδα.

Που χτίστηκε με “μυστικά” και “ψέματα’.

Τα μυστικά δεν τα αποκαλύπτει. Τα ψέματα ήταν ότι οι άλλες κορυφαίες ομάδες ήταν καλύτερες.

Καμία δεν άγγιξε τον Ολυμπιακό, την πιο πετυχημένη ομάδα της τελευταίας πενταετίας στην Ευρώπη.

Και σίγουρα έχει να αφιερώσει αυτήν την κούπα κάπου, πολύ συγκεκριμένα…