Φήμες, ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά στο προφορικό, ή στο υπονοούμενο. Στο κουίζ;

Που είναι οι ταγοί της “αποκαλυτπικής δημοσιογραφίας” να δώσουν τα ονόματα;

Τα πατρικά, των συζύγου, όλων. Ανεξαιρέτως.

Να μη μάθει ο έρμος ο λαός ποιοι ήταν στο payroll του ΔΟΛ; Δούλευαν για τον Οργανισμό κι αν ναι, τι υπηρεσίες παρείχαν;

Κι αφού μάθει τα ονόματα και αν δεν προκύπτει εμφανής εργασιακή σχέση να μην αναρωτηθεί και γιατί αυτοί/αυτές; Στο πλαίσιο ποιου deal;

Follow the money και τις διαπλοκές. Δεν χρειάζεται κανείς αυτόκλητος Σέρλοκ Χολμς. Απλή λογική και μια αναδρομή σε περασμένες κοινοβουλευτικά εποχές.

Θα μάθουμε τι συνέβαινε και τι παιχνίδια παίζονταν στις πλάτες του λαού και ιδίως του “προοδευτικού” κόσμου;

Φιλόπτωχο ταμείο ήταν ο ΔΟΛ;

Αν τελικά δεν μάθουμε ονόματα και διευθύνσεις  δεν θα είναι από αμέλεια. Θα έχει δουλέψει το διακομματικό πλυντήριο. Τα καθαρίζει όλα και συμφέρει.

Άλλωστε δεν αντέχει τόσες συγκινήσεις ο λαός. Τα ονόματα απλά θα κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Μπορεί και να τα μάθουμε κάποια στιγμή. Από καμιά  καραμπόλα.

Το ζήτημα είναι όμως ευρύτερο. Ο ΔΟΛ υπήρξε όχι παράκεντρο, αλλά ένα πραγματικό κέντρο εξουσίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Που ανεβοκατέβαζε Κυβερνήσεις, προωθούσε συστηματικά και άδολα συγκεκριμένους πολιτικούς και ήλεγχε το μεγαλύτερο μέρος του συστήματος.

Οι άνθρωποι που κουμαντάρισαν τις τύχες του Οργανισμού, ήταν αρκετά ευφυείς ώστε να μη διεκδικήσουν ποτέ το μονοπώλιο της επιρροής. Τους αρκούσε η δεσπόζουσα θέση στο ολιγοπώλιο.

Και ίσως είναι καλύτερα να μη μάθουμε ποτέ εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, τι πάστα ήταν ακριβώς οι πολιτικοί που ψηφίζαμε, αποθεώναμε, υποστηρίζαμε.

Ας χαθούν και τα μυστικά του ΔΟΛ, όπως τόσα και τόσα άλλα, στη λήθη των χρόνων που περνούν. Στη δόξα των “καλών εποχών”, των παχέων αγελάδων, που απλά οι πολλοί έπιναν το γάλα και οι πονηροί έσφαξαν και πάστωσαν το κρέας τους.

Είναι κι αυτό μια λύση, μια επιλογή.

Πόση αλήθεια μπορούμε να αντέξουμε; Μια αλήθεια που δεν θα έχει ψεκασμούς, προδότες και αγνούς αγωνιστές της Δημοκρατίας;