Όταν μια χώρα δεν έχει ήρωες, τους δημιουργεί. Είναι συλλογικά ανυπόφορη η κανονικότητα, η ρουτίνα, η καθημερινότητα.

Βρίσκει συναρπαστικό ένα τηλεπαιχνίδι, σοκαριστικό να μένουν σε σκηνές και να τρώνε κανονικά μόνο όταν κερδίζουν στα “αγωνίσματα”. Είναι ένα είδος τηλεπαραμυθιού σε συνέχειες. Διάσημοι και μαχητές. Διπολισμός. Άνθρωποι σε “τεχνητά” όρια.

Αυτή ακριβώς η κοινή γνώμη μπορεί να χαλιναγωγηθεί. Απαραίτητη προϋπόθεση να βρεθούν οι “κακοί”. Ας πούμε οι δικαστές. Που δεν δίνουν την αμφιβολία υπέρ του κατηγορούμενου. Που σε άλλες περιπτώσεις έκριναν με άλλα κριτήρια. Δυο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν έχει καθόλου σημασία τι ισχύει στην πραγματικότητα. Το θέμα είναι τι θα περάσει προς τα έξω.

Δεν υπάρχει φυσικό δίκαιο, αλλά δίκαιο που δικαιώνει ή όχι τους κατηγορούμενους.  Οι αποφάσεις έρχονται και παρέρχονται, οι εντυπώσεις μένουν.

Η ουσία είναι μακριά και έξω από την περίπτωση της Ηριάννας. Ο “άγνωστος πόλεμος” μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας καλά κρατεί.

Αφού με την τρόικα δεν τα καταφέραμε, την κάναμε κουαρτέτο και όλος ο αγώνας είναι να βρούμε καλύτερο επιτόκιο από του Σαμαρά, βρίσκουμε ένα νέο “φρέσκο” εχθρό που δεν μας αφήνει να κυβερνήσουμε.

(Πριν από κανά χρόνο επελέγη η περιβόητη διαπλοκή, αλλά η κατάσταση περιπλέχθηκε με τις τηλεοπτικές άδειες, το τίμημα, τους παλιούς και νέους καναλάρχες, τα νέα κέντρα εξουσίας, τα παλιά που έδυσαν μέσα στα χρέη και τέλος την απόφαση του ΣτΕ.)

Και οι κρίνοντες κρίνονται ασφαλώς, αλλά εδώ δεν πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια χαλιναγώγησης της δικαιοσύνης, αλλά για συνειδητή επιλογή κατεύθυνσης του θυμικού της κοινής γνώμης.

Είπαμε, διάσημοι εναντίον μαχητών.

Και να μην υπήρχε η Ηριάννα, η Κυβέρνηση θα έπρεπε να την εφεύρει.

Η ίδια δεν κερδίζει τίποτα από όλο αυτό. Ούτε από τις δηλώσεις των κυβερνώντων, ούτε από τα λαμπόγυαλα στην Ερμού.

Αυτό που θέλει είναι νηφάλιους και ανεπηρεάστους δικαστές στην επόμενη αίτηση αποφυλάκισής της.

Με την τεράστια δημοσιότητα που πήρε το θέμα, έχει ξεφύγει από το περιεχόμενο της δικογραφίας και από τα πειστήρια που υπάρχουν (και αμφισβητούνται).

Η εκάστοτε εξουσία συνηθίζει να παίζει παιχνίδια στις πλάτες άλλων. Αθώων ή ενόχων δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει μόνο το παιχνίδι και η έκβασή του.

Είτε παίζεται στον Άγιο Δομίνικο είτε στον …Άγιο Σώστη.

Η δε μείζονα αντιπολίτευση δεν καταλαβαίνει ή καμώνεται πως δεν αντιλαμβάνεται το παίγνιο. Μάλλον την ενδιαφέρει ο ρόλος της να είναι πιο “ατακαδόρικος”.

Μέχρι να γίνει πρωταγωνίστρια και να φτιάξει τους δικούς της στίβους μάχης.