Η Ρωσία και οι Η.Π.Α. χρησιμοποιούν για άλλη μια φορά την ίδια γλώσσα υιοθετώντας μια ρητορική που ταιριάζει με την πραγματικότητα.

Η έμφαση που δίνει η στρατηγική των ΗΠΑ στην τεχνολογική πρόοδο θα επιτρέψει στους Ρώσους στρατηγούς να απαιτήσουν περισσότερη χρηματοδότηση για παρόμοιους σκοπούς.

Ο κύριος στόχος του Trump είναι να αλλάξει τις οικονομικές σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως με την Κίνα, τις ασιατικές” τίγρεις “και την Ευρώπη.

Η Ρωσία παίζει μικρό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία και οι προσπάθειες των ΗΠΑ να ρίξει γέφυρες προς το Κρεμλίνο σταμάτησαν όταν έγινε αντιληπτό πως το πολιτικό κόστος ήταν πολύ υψηλότερο από το αναμενόμενο.

Οι ρωσοαμερικανικές σχέσεις φαίνονται πως επέστρεψαν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου: τον στρατιωτικό ανταγωνισμό και σε κούρσες εξοπλισμών με στόχο την υπεροχή, αλλά στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική.

Πρώτον, η σύγκρουση μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον δεν είναι κεντρική στο διεθνές σύστημα, το οποίο είναι πολυκεντρικό, χαοτικό και με πολλούς πια περιφερειακούς πόλους.

Δεύτερον, όλα τα σύνορα στον παγκόσμιο χάρτη είναι διαπερατά και το ζητούμενο παραμένει πάντα η δυνατότητα επέμβασης και επιρροής προς τα μικρότερα κράτη.

Πολλοί στη Μόσχα πιστεύουν ότι η Αμερική του Trump αναπροσαρμόζει τη θέση της στον κόσμο. Πως ήρθε η ώρα να περάσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από την παγκόσμια ηγεσία  σε μια εξωτερική πολιτική που αποσκοπεί στην εξασφάλιση  πολύ συγκεκριμένων εθνικών συμφερόντων. Ο Τραμπ κατευθύνει αυτή τη μετάβαση, πράγμα που μάλλον θα συνέβαινε με οποιονδήποτε Πρόεδρο, αν και πιθανότατα αυτό θα συνέβαινε με πιο ομαλό τρόπο.

Ένα βασικό στοιχείο αυτής της μετάβασης είναι η απόλυτη έμφαση στην ισχύ ως μέσο για την εξασφάλιση όχι της παγκόσμιας ηγεσίας των Η.Π.Α. αλλά της ανωτερότητας τους στρατιωτικά, καθώς και της δυνατότητας να προωθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ με κάθε πρόσφορο μέσο.

Η ισχύς σημαίνει, πρωτίστως, στρατιωτική δύναμη, όπως αναφέρει η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο) και η νέα αμυντική στρατηγική.

Αυτό θα απαιτήσει όλο και περισσότερο σαφώς προσδιορισμένους αντιπάλους, γεγονός που καθιστά τη Ρωσία τον τέλειο στόχο ψυχολογικά – η επιρροή της εποχής του Ψυχρού Πολέμου είναι ακόμη πολύ ισχυρή – και πρακτικά, καθώς η αυξανόμενη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας την καθιστά αξιόπιστη απειλή.

Έτσι, φαίνεται πως ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία είναι προκαθορισμένος.

Η Αμερική δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η Δύση δεν είναι πλέον ο μόνος παγκόσμιος παίκτης που προσπαθεί να επηρεάσει τις αλλαγές στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η εμφάνιση της Ρωσίας ξανά ως παγκόσμιου κινδύνου, είναι στην ουσία η προβολή της άποψης πως ο κόσμος είναι γεμάτος απειλές και όχι ευκαιρίες.

Αυτή η άποψη αντικατοπτρίζεται και πάλι τόσο στη νέα αμυντική στρατηγική όσο και στη νέα στρατηγική ασφάλειας.

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός πως η Ρωσία συμμερίζεται αυτή την άποψη – ότι οι απειλές είναι παντού – μόνο και μόνο επειδή για τη Ρωσία, αυτό δεν είναι κάτι νέο.

Τι θα κάνει η Μόσχα; Θα επιδιώξει μια επανεκκίνηση των σχέσεων, θα προσπαθήσει να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους, θα απαντήσει ασύμμετρα και θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ο κόσμος βλέπει την Αμερική ως την κύρια πηγή αστάθειας στον κόσμο

Έχει ειπωθεί και γραφεί πολλές φορές πως  ο Πούτιν είναι ένας έμπειρος δάσκαλος του τζούντο – μια τέχνη που χρησιμοποιεί τη δύναμη του αντιπάλου του εναντίον του.

Η εθνική αμυντική στρατηγική της Αμερικής φαίνεται πως εξυπηρετεί και τους στόχους της Μόσχας- τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.