Στο τέλος έχει για όλους ένα τόπο “αναψύξεως”,χλοερό και ίσως φωτεινό.

Αυτό που μένει πίσω είναι εντυπώσεις. Και ένα όνομα. Μια φήμη.

Ο Τζίμης είχε ένα επιφανειακά ετερόκλητο κοινό. Στην πραγματικότητα ήταν όλοι αυτοί που γουστάρουν τρελά, το απρόβλεπτο και ανατρεπτικό χιούμορ, που “πεθαίνουν” για τη φαρμακερή ατάκα. Και ας μην τους ενώνει τίποτα άλλο.

Δεν απέφυγε ούτε τις μανιέρες, ούτε τις “ευκολίες”(της βωμολοχίας για παράδειγμα). Είναι αφάνταστα δύσκολο να ανανεώνεις τα αστεία σου. Όσοι έχουν προσπαθήσει να γράψουν δέκα σατιρικά κείμενα μέσα σε ένα μήνα, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέω.

Απείρως δυσκολότερο είναι να προσπαθήσεις να υποστηρίξεις όλον τον χαβαλέ που κρύβεις μέσα σου, όρθιος στη σκηνή. Ο μπαγάσας το έκανε περίφημα.

Αριστοφάνης με μορφή Ρασπούτιν και μαέστρος του stand up comedy. Και βέβαια ένας μεγάλος τραγουδιστής με επική φωνή.

Αριστοφάνης γιατί τα έβαλε με όλα τα ιερά και όλα τα όσια, λοιδόρησε το κατεστημένο, αλλά και το ακατάστατο που πήγαινε να γίνει σύστημα. Και των δύο “Ελλάδων” της Μεταπολιτεύσεως. Και της δεξιάς και της αριστερής. “Ο Χριστός ήταν αναρχικός” είχε πει. “Και ο Απόστολος Παύλος τροτσκιστής. Ο Πόντιος Πιλάτος πάλι, ήταν ΠΑΣΟΚ”…

Τα έβαλε με καλλιτέχνες-τοτέμ, αλλά και με άλλους (βάρδους και πρίγκιπες) που ερέθιζαν τον σουρεαλιστικό τρόπο σκέψης του.

Κυρίως όμως τα έβαλε με τον Έλληνα της αρπαχτής, της μόστρας και της επιφανειακής σπουδαιότητας: “Καίω τα δέντρα, χτίζω μαιζονέτες, θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες” έγραψε συμπυκνώνοντας  20 χρόνια νεοελληνικής κουτοπονηριάς.

Ύμνησε το χάος στο μυαλό των χουλιγκάνων και των πιτσιρικάδων που πορεύτηκαν και πορεύονται χωρίς πυξίδα: “και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού..”

Τα έβαλε με κάθε μορφής εξουσία, ακόμη κι αυτήν της μάνας, ακόμη και αυτήν της συντρόφου, που σπρώχνει τον νεανία προς το δρόμο της λογικής και ίσως της μιζέριας.

Σκεφτείτε τέλος σε ποιους κατά καιρούς έχει αποδοθεί ο τίτλος του σύγχρονου Αριστοφάνη. Και κάντε τις συγκρίσεις.

Ο Τζίμης Πανούσης δε συμβιβάστηκε, έμεινε ένας 16χρονος σε προθέσεις. Δεν εξαγοράστηκε, δεν ξεπουλήθηκε, δεν εξαργύρωσε πολιτικά την επιτυχία του. Όχι απλά ένας βουλευτής. Ο Έλληνας Μπέπε Γκρίλο θα μπορούσε να έχει γίνει.

Του έφτανε που δεν έγινε “μισθωτός σκλάβος”.

Δεν τον ενδιέφερε. Να κοροϊδεύει κατάμουτρα την νεοελληνική κοινωνία ήθελε, χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του.

Να τον θυμάστε γιατί ήταν ξεχωριστός και να μην ξεχνάτε την αγαπημένη του προτροπή: “μην παίρνετε ναρκωτικά, δε φτάνουν για όλους”…