Βουντού-βουντού και στον Ζουράρι ντου. Ευτυχώς που ήταν προνοητικός και πήγε στο συλλαλητήριο με φρουρά και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα για τον ίδιο και το πολυδιαφημισμένο στεατοπυγικό του σύστημα, που τα είδε όλα στην επίθεση μιας μικρής αγέλης.

Από 90 χιλιάδες που λέει η Αστυνομία, ως τις 500 που λένε οι διαδηλωτές υπάρχει μια κάποια απόσταση.

Ας βρούμε τη μέση τιμή: 295 χιλιάδες, οι γραφικοί και οι ιδιοτελείς.

Πέρα από την πλάκα (την οποία ελπίζουμε να εκτιμήσει ο πρώην Υπουργός με το τεράστιο χιούμορ), η εκδήλωση ήταν επιτυχημένη και ανέδειξε ως πλειοψηφικό ρεύμα τον Πατριωτισμό.

Η πολιτική του διάσπαση είναι δεδομένη, καθώς αφορά τους πάντες: πλούσιους και φτωχούς, δεξιούς και αριστερούς, γέρους και νέους, αστικοποιημένους και κατοίκους της Περιφέρειας.

Είχε και χαβαλέ: “είναι τρελός ο Στρατηγός”, όταν ξιφουλκούσε κατά πάντων ο πρώην Αρχηγός. Αυτόν δείχνουν πολλοί για τη δημιουργία νέου κόμματος με αφορμή το Μακεδονικό.

Όμως αν ψήνεται κάτι τέτοιο, κοιτούν λάθος άνθρωπο. Στις …Τζιτζιφιές παίζονται όλα.

Για τα ΜΜΕ να πούμε μόνο πως την επόμενη φορά που θα ζητήσουν λαϊκή συμπαράσταση, όταν κάποιο μέσο θα κλείνει θα βρουν γυρισμένες πλάτες. Μόνο.

Έχουν ένα ελαφρυντικό, την εν εξελίξει διαδικασία για τις άδειες, αλλά το να σνομπάρεις μια τεράστια κινητοποίηση και εν πολλοίς άδολη παρουσία του λαού, είναι θέμα. Τεράστιο.

Γιατί αν θεωρούνται λίγοι 300 χιλιάδες, ρωτήστε τα κόμματα πόσο αγώνα κάνουν για να μαζέψουν πεντακόσιους νοματαίους σε μια εκδήλωση.

Εκατοντάδες χιλιάδες και με την Κυβέρνηση να προσπαθεί να μειώσει τη δυναμική μιας κινητοποίησης, δεν είναι καθόλου λίγο.

Το 1992 υπήρξε συμμετοχή όλων, ή τουλάχιστον δεν διαφωνούσε κανείς από τα κόμματα εξουσίας. Άλλοι καιροί και το πρόβλημα ήταν ακόμη φρέσκο.

Τώρα, όσον αφορά αυτούς που έτρεξαν για να μαζέψουν καμιά ψήφο, θα διαπιστώσουν σύντομα πως άδικα έτρεχαν χειμωνιάτικα.

Σαφώς και το Μακεδονικό μπαίνει δυνατά στην εκλογική ατζέντα (κάτι που διαπίστωσαν με περισσή έκπληξη οι κομματικοί ινστρούχτορες), δεν θα είναι όμως το μόνο που θα διακυβεύεται.

Και όποιος συμφωνεί σε ένα εθνικό θέμα με την πλειοψηφία του λαού, δεν σημαίνει πως αυτόματα ελκύει την ψήφο του. Κυρίως όταν χαρακτηρίζεται από σφοδρή ανεπάρκεια κατά τα λοιπά.

Όσοι πάλι διακρίνουν μια “ευαισθησία” του λαού στο Μακεδονικό, κάτι σαν “τάση για ασθένεια” απλά επιβεβαιώνουν ότι βρίσκονται μακριά από τον καθημερινό άνθρωπο, τις αξίες και τις σκέψεις του.

Ίσως σήμερα που θα διαβάσουν τον ξένο Τύπο αντιληφθούν τον όγκο αλλά και τη χρησιμότητα του συλλαλητηρίου.

Γιατί το μεγαλείο του Έλληνα είναι πάντα στα εθνικά να βγαίνει ως δια μαγείας από την ιδιοτέλεια. Ίσως είναι το ένστικτο αυτοσυντήρησης, ενός λαού που έχει περάσει πολλά, που έχει πολλές “χαμένες πατρίδες”…