Πόση σκατοψυχιά μπορεί να κρύβει ένας φαντάρος;

Στο Στρατό θα πας «και θα γίνεις άντρας». Έτσι έλεγαν οι παλιότεροι πατεράδες στους υιούς τους. Η πίεση, η εκπαίδευση, οι αγγαρείες, οι σκοπιές, τα περίπολα, οι ασκήσεις, τα καψόνια συνέθεταν το παζλ της …καλοζωίας.

Πολλοί αγρίευαν κι άλλοι έβγαζαν τον χειρότερό τους εαυτό κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Οι ιστορίες από το Στρατό είναι προσεκτικά επιλεγμένες και διανθισμένες με τα απαραίτητα ψέματα για να καταναλωθούν ευκολότερα από το «κοινό», που συνήθως είναι το ίδιο και βαριέται τις επαναλήψεις.

Όλα αυτά γνωστά, αλλά ο βασανισμός του άτυχου σκυλάκου είναι πέραν πάσης νοσηρής φαντασίας.

Οι σκύλοι είναι ευλογία για τους φαντάρους. Τους αγάπησαν κατά τη θητεία τους και άνθρωποι που είχαν μέχρι τότε επαφή μόνο με λούτρινα τετράποδα.

Ο σκύλος θα ξυπνήσει με το γάβγισμά του τον φαντάρο που κοιμάται στη σκοπιά,  θα ειδοποιήσει ότι κάτι τρέχει αυτόν που έχει παρατήσει όπλα και συμπράγκαλα και λιάζεται, τον άλλον που ακούει μουσική αλλά και αυτόν που ονειρεύεται την οικογενειακή θαλπωρή μέσα στην παγωνιά και δεν προσέχει τα τεκταινόμενα με τις εφόδους.

Ο σκύλος θα πάει βόλτα μαζί με το περίπολο, θα δεχτεί με ευγνωμοσύνη τα αποφάγια, θα κάνει παρέα, θα κάνει χαζά, θα απαιτήσει χάδια, θα αγαπήσει κάθε φαντάρο του τάγματος. Θα καλωσορίσει τους νέους γκάβακες ψαράδες και θα αποχαιρετήσει τις παλιοσειρές στη διαδρομή Πύλη-Λόχος ή ανάποδα.

Θα έχει τον όρχο βασίλειο μιας και τα στέγαστρα θα τον προστατεύσουν από τις ακραίες συνθήκες ζέστης, κρύου, βροχής ή χιονιού.

Θα μυριστεί πρώτος τα σουβλάκια και τις πίτσες που μπήκαν στη ζούλα και θα φάει με λαιμαργία τα “απέξω”.

Δεν παίρνει ποτέ άδεια ή έξοδο, έχει κάθε μέρα υπηρεσία, θα πλυθεί σπάνια και δεν θα δει ποτέ απολυτήριο.

Θα δώσει ένα τόνο γκρι, άσπρο, μπεζ, καφέ, μαύρο και σε όλες τις δυνατές παραλλαγές αυτών των χρωμάτων, που ξεκουράζουν το μάτι από το μονότονο φαιοπράσινο.

Τα σκυλιά των στρατοπέδων είναι διαρκώς έξω και δεν θέλουν βόλτα, δεν ενοχλούν τους γείτονες, δεν πνίγονται σε διαμερίσματα, μπαλκόνια, ταράτσες.

Είναι ισορροπημένα: δεν τσαμπουκαλεύονται με άλλα σκυλιά, δεν έχουν λουριά, δεν έχουν κανένα να τους δίνει εντολές και να τους μαθαίνει “υπακοή”.

Πιθανόν η σχολαστική ρουτίνα και η επανάληψη κινήσεων να τους κάνει να αισθάνονται μια σιγουριά, αλλά είμαι τόσο ειδικός στους σκύλους όσο ο αναπληρωτής Υπουργός στα οπλικά συστήματα.

Τα σκυλιά των στρατοπέδων δεν είναι ράτσας. Είναι πολλών γενεών ημίαιμα, γεγονός που ίσως ευθύνεται για την ευστροφία τους.

Το να μη γουστάρει κάποιος τον όποιο σκύλο είναι δικαίωμα του. Να τον βασανίζει όμως είναι τουλάχιστον σκατοψυχιά και εγκεφαλική ανωμαλία.

Το να επιδεικνύεται κιόλας αυτή η συμπεριφορά, λες και είναι ανδραγάθημα, αποδεικνύει την συναισθηματική πώρωση και την έλλειψη απλής κατανόησης της αποκρουστικής πράξης.

Επίδειξη βαρβαρότητας το δίχως άλλο.

Ένα πρωινό σε άσκηση ετοιμότητας, το Στάγερ πήρε αμέσως μπροστά και η «καρφωτή» όπισθεν πάτησε την περιβόητη «Ντόλυ», τη σκυλίτσα που ήταν η μασκότ του λόχου και η πιο παιχνιδιάρα από τα τέσσερα σκυλιά που είχαμε παρέα στην παραμεθόριο.

Στενοχωρήθηκαν όλοι ανεξαιρέτως και αμφιβάλλω αν ο οδηγός το έχει ξεπεράσει τόσα χρόνια μετά.

Έφαγε πολύ κράξιμο και είναι σίγουρο πως δεν το ήθελε ο κακομοίρης.