Μια άμαξα διασχίζει το χιονισμένο τοπίο. Με τον Εσταυρωμένο σε πρώτο πλάνο στη μέση του πουθενά, την υποβλητική επική μουσική του Έννιο Μορικόνε να αντηχεί στην απόλυτη σιγή του πάλλευκου σκηνικού, ο Κουέντιν Ταραντίνο  οφείλει να εξηγήσει γιατί δεν έχει ακόμη γυρίσει το «The Hateful Eight» αλά ελληνικά.

Γιατί και χιόνια έχουμε και χάνια και μίση άσβεστα

Στην αμερικάνικη βερσιόν, λίγα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, o κυνηγός επικηρυγμένων Τζον Ρουθ και η «Κρατούμενη» Ντέιζι Ντόμεργκιου πηγαίνουν στην πόλη Red Rock, όπου ο Ρουθ, γνωστός στα μέρη αυτά ως ο «Κρεμάλας», σκοπεύει να φέρει την Ντόμεργκιου ενώπιον της δικαιοσύνης και να τσεπώσει τα 10 χιλιάρικα της επικήρυξης.

Στο δρόμο, συναντούν δύο ξένους: τον ταγματάρχη Μαρκίς Γουόρεν, έναν μαύρο πρώην στρατιώτη του στρατού των Βορείων που πλέον έχει γίνει διαβόητος «Κυνηγός Κεφαλών», και τον Κρις Μάνιξ, έναν Νότιο αντάρτη που υποστηρίζει ότι είναι ο νέος «Σερίφης» της πόλης. Χάνοντας τον δρόμο τους στην χιονοθύελλα, ο Ρουθ, η Ντόμεργκιου, ο Ουόρεν και ο Μάνιξ αναζητούν καταφύγιο σε ένα πανδοχείο σε ορεινό πέρασμα.

Όταν φτάνουν εκεί, συναντούν όχι την ιδιοκτήτρια αλλά τέσσερα άγνωστα πρόσωπα. Ο «Μεξικάνος» Μπομπ, ο οποίος φροντίζει το πανδοχείο όσο η ιδιοκτήτρια επισκέπτεται τη μητέρα της, έχει αποκλειστεί εκεί με τον «Ανθρωπάκο» Οσβάλντο Μομπρέι, τον δήμιο του Red Rock, τον «Γελαδάρη» Τζο Γκέιτζ και τον Στρατηγό του στρατού των Νοτίων, τον «Νότιο» Σάνφορντ Σμίδερς. Καθώς η χιονοθύελλα τυλίγει το πανδοχείο, οι οκτώ ταξιδιώτες μας συνειδητοποιούν ότι δεν θα είναι και τόσο εύκολο να φτάσουν τελικά στο Red Rock…

Με μια πόρτα αμπαρωμένη με καρφιά που σπάνε κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στο εσωτερικό του πανδοχείου , η απειλητική χιονοθύελλα θα μείνει έξω από τη δράση, ελάχιστο χιόνι θα πέφτει από τις τρύπες στην οροφή για να θυμίζει το βαρύ χειμώνα μιας χώρας που βγαίνει βαθιά τραυματισμένη από έναν εμφύλιο.

Οι μισητοί οκτώ του τίτλου θα εγκλωβιστούν σε ένα πανδοχείο και δεν θα βγουν από εκεί παρά μόνο για να τους πάρουν 4, σκοτωμένοι μέσα σε ένα λουτρό αίματος και μέσα από συνεχείς αποκαλύψεις του ρόλου ενός εκάστου.

Στην ελληνική της εκδοχή, η ταινία θα προσαρμοζόταν κάπου στη δεκαετία του ΄50. Με έναν αριστερό και ένα δεξιό, αμφότεροι  θύτες και θύματα, αλλά με πολλές αιματηρές ιστορίες να διηγηθούν, ένα δήμιο και ένα ενωματάρχη, έναν Ρομά (αφού η παραφθορά του Αιγύπτιος είναι καταδικαστέα) ένα δημόσιο υπάλληλο που βρήκε κενό στο σύστημα και “τρούπωσε” , έναν πολιτευτή της εποχής που τάζει λαγούς με πετραχήλια και τέλος ένα λαμόγιο που πάντα βρίσκει τον τρόπο να επωφεληθεί όλων των πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων κι έτσι καταφέρνει να εκμαυλίσει, να κάνει περιουσία και να επιβληθεί.

Ο τσιγγάνος θα έχει πολλές ιστορίες εξευτελισμού του να διηγηθεί, ενώ θα κατηγορηθεί για άπειρες κλεψιές και απατεωνιές. Αν πάρει το λόγο ο πολιτευτής, ο Ρομά θα έχει να πει πολλά για την εξαγορά των ψήφων (με το κεφάλι) των δικών του. Σε εθνικές, δημοτικές, ακόμη και εσωκομματικές εκλογές.

Ο Ταραντίνο θα τους έβαζε να αλληλοεξουδετερωθούν. Θα συμμαχούσε ο δεξιός με τον αριστερό, θα καθάριζαν τους άλλους 6 και μετά θα αλληλοσκοτώνονταν με την ησυχία τους. Για χρόνια, με επιμονή, με βασανιστήρια, δίχως οίκτο. Κανείς δεν θα χάριζε στον άλλο ένα εύκολο τέλος. Θα έμεναν ηιμιθανείς για δεκαετίες.

Το παλιό καλό ελληνικό σινεμά όμως τελειώνει μόνο με γάμους. Οπότε ή οι 4 ήρωες θα ήταν γυναίκες ή θα εμφανίζονταν από το πουθενά τίποτα Νύφες του Βούλγαρη να λογικέψουν και να νοικοκυρέψουν τους μισητούς 8…

Ακόμη κι έτσι η Ελλάδα θα αναγκαστεί να ζήσει σε repeat και διαρκή flash-backs  το εφιαλτικό κομμάτι της  ιστορίας της, έτσι όπως αυτή φτάνει στους κήρυκες του μίσους του σήμερα μετρώντας ψήφους, ευρώ και ανοιχτές πληγές.