Η ιστορία μπορεί να σε μνημονεύει για πολλούς λόγους. Και όχι κατ’ ανάγκη καλούς!

Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη

Ο κ. Κοτζιάς εισέβαλε στη πολιτική ζωή της χώρας μας, ως αστέρι της διπλωματίας και μάγος των διαπραγματεύσεων, στην Κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά, που θα έλυνε όλα τα προβλήματα.
Ίσως να είχε παραμυθιαστεί και ο ίδιος ότι μπορούσε να τα καταφέρει. Συμβαίνει σ΄ αρκετούς, μόλις αποκτήσουν εξουσία.
Σχεδόν τρεισήμισι  χρόνια μετά, τα περισσότερα ζητήματα που χειρίστηκε, έχουν επιδεινωθεί, κάποια μάλιστα δραματικά, σε βάρος μας.
Θα επικεντρωθώ σε δύο.
Μοιραία στιγμή και απαρχή πολλών δεινών ήταν το πρωτοφανές φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν. Μου είχε προκαλέσει αλγεινή εντύπωση εκείνο το γλοιώδες χαμόγελο και η επίδειξη της γραβάτας με το …«good diplomacy» ικετεύοντας ένα θετικό νεύμα του σουλτάνου. Δεν ασκείται έτσι η εξωτερική πολιτική.
Ο Ερντογάν τους «μέτρησε» και στη συνέχεια απασφάλισε. Δεν περνάει μέρα χωρίς πρόκληση!
Με αποκορύφωμα τον εμβολισμό του σκάφους του Λιμενικού και το πρωτοφανές της σύλληψης των 2 στρατιωτικών μας, εν καιρώ ειρήνης, οι οποίοι κλείνουν ήδη ένα μήνα στις φυλακές και μέχρι στιγμής είναι άγνωστο πότε και με τι ανταλλάγματα θα απελευθερωθούν.
Στο δεύτερο μέτωπο που ο κ. Κοτζιάς επιχείρησε να δρέψει δάφνες, ήταν το σκοπιανό. Η αρχική του σκέψη ήταν σωστή (λύνω, δηλαδή, όλα τα άλλα θέματα και επικεντρώνομαι στο μείζον που είναι η Τουρκία), όμως διέπραξε όλα τα πιθανά και απίθανα λάθη.
Ο κ. Κοτζιάς υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του και υποτίμησε την αδιαλλαξία με την οποία πολιτεύεται η άλλη πλευρά, εδώ και δεκαετίες.
“Τσίμπησε” με το ξήλωμα μερικών πινακίδων, την απόσυρση κάποιων κακόγουστων αγαλμάτων (τα οποία μπορούν να επαναφέρουν αύριο) και μερικές δηλώσεις διαλλακτικότητας και έσπευσε να αδράξει την ευκαιρία που έβλεπε μπροστά του, χωρίς να προσέξει τις παγίδες.
Δημοσιοποίησε τις προθέσεις του, αποδέχθηκε λύσεις, έβαλε deadlines, απένειμε εύσημα στην άλλη πλευρά, εξ υπαρχής προσήλθε στις διαπραγματεύσεις με τον «ελάχιστο επιθυμητό στόχο», ενώ συμπεριφέρεται με τη χαρά του… νονού για τα επικείμενα βαφτίσια!
Είναι βέβαιο ότι η τακτική του τα επόμενα χρόνια θα διδάσκεται στις σχολές διπλωματίας ως παράδειγμα προς αποφυγή!
«Πως δεν πρέπει να διαπραγματεύεσαι!»
Τώρα, έφτασε στο σημείο που ήταν αναμενόμενο ότι θα φτάσει.
Εμφανίζει πλέον το «σύνδρομο του κουρασμένου διαπραγματευτή».
Σύνηθες φαινόμενο στις μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις. Είτε επειδή έβαλε υψηλούς και ανέφικτους στόχους, είτε επειδή επένδυσε πολύ χρόνο στις διαπραγματεύσεις, ο «κουρασμένος διαπραγματευτής» αισθάνεται εγκλωβισμένος και αναζητά, εναγωνίως, μια κάποια λύση.
Όποια λύση του προσφέρει η άλλη πλευρά, είναι έτοιμος να την αποδεχτεί και να την βαφτίσει ως …επιτυχία! Για να μη μείνει με άδεια χέρια!
Έτσι, ουδόλως με εξέπληξε η χθεσινή του δήλωση ότι ισχυρή Ελλάδα δεν έχει τίποτα να φοβάται από έναν έντιμο συμβιβασμό μ’ έναν αδύναμο γείτονα! Τραγική δήλωση!

Πρώτον γιατί στις διαπραγματεύσεις δεν κερδίζουν πάντα οι ισχυροί, αλλά οι έξυπνοι.

Δεύτερον, θεωρώντας ότι η άλλη πλευρά είναι …αδύναμη, προκαλείς τη διεθνή κοινότητα να πιέσει εσένα που δηλώνεις …ισχυρός.

Τρίτον, οι επώδυνοι συμβιβασμοί, όπως αυτός που επωάζεται με τα Σκόπια, μπορεί μεν προσώρας να «κλείσουν» ένα θέμα, αλλά ν’ ανοίξουν πολλά και επικίνδυνα στο μέλλον, είτε σε αυτό, είτε σε άλλα μέτωπα.
Η εμμονή σ’ αδιέξοδες διαπραγματεύσεις εγκυμονεί επικίνδυνους συμβιβασμούς.
Ας ελπίσουμε ότι θα μας …γλυτώσει η αδιαλλαξία της άλλης πλευράς.