Το τελευταίο τρίμηνο, δύο υποθέσεις Παιδοκτονίας συγκλόνισαν την Ελλάδα, με θύτες δύο νεαρά κορίτσια 18 και 22 ετών που μάλιστα απέκρυψαν την εγκυμοσύνη καθ’ όλη την διάρκεια της από τους οικείους τους. Θύματα ήταν και στις δύο περιπτώσεις τα βρέφη αμέσως μετά τον τοκετό.

Η Παιδοκτονία ως πράξη είναι η Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως που πραγματοποιείται από τον έναν ή και τους δύο γονείς και έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση θανατηφόρας βλάβης στο βρέφος ή το παιδί. Αν και υπάρχει σαφής διαχωρισμός όσον αφορά τις ηλικίες των παιδιών- θυμάτων, στατιστικές μελέτες ενοχοποιούν τις μητέρες ως υπεύθυνες για την δολοφονία νεογνών ενώ οι πατέρες προβαίνουν στις ίδιες πράξεις στα παιδιά από 8 ετών και άνω.

Ως ενέργεια θεωρείται η ειδεχθέστερη των εγκλημάτων κατά ζωής και δεν αποτελεί σπάνια μορφή ανθρωποκτονίας. Τα ερευνητικά δεδομένα δεν εμπλέκουν ούτε πολιτισμικούς ούτε κοινωνικό-οικονομικούς παράγοντες, ενώ όσο μικρότερο ηλικιακά είναι το παιδί τόσο αυξάνεται κλιμακωτά ο κίνδυνος τέλεσης της πράξης.

Η ομαδοποίηση των Παιδοκτονιών οδηγεί στην διεξαγωγή βασικών κατηγοριών συμπεριφορικής προσέγγισης/στάσεις των γονέων απέναντι στα παιδιά σύμφωνα με τον Resnick (1970: 1.): το μεγαλύτερο ποσοστό (48.9%) αφορά την «Αλτρουιστική Παιδοκτονία» εφόσον οι εκλογικεύσεις περιλαμβάνουν πεποιθήσεις που σχετίζονται με την επικινδυνότητα του κόσμου και την αδυναμία επιβίωσης του παιδιού μέσα σε αυτόν 2.) ακολουθεί η Παιδοκτονία που λαμβάνει χώρα στα πλαίσια μίας οξείας Ψυχωτικής Διαταραχής (Επιλόχειος Ψύχωση ή Κατάθλιψη με Ψυχωτικό Ιδεασμό) με ποσοστό 21.4% 3.) Τρίτη σε συχνότητα είναι η τέλεση της πράξης λόγω ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης που συναντάται στο 13.7% εφόσον θεωρείται ότι το παιδί δεν θα γίνει αποδεκτό από το άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον του δράστη 4.) Τέλος το 12% έχει τελέσει το έγκλημα λόγω ατυχήματος και το 3% λόγω εκδίκησης κατά του άλλου συζύγου.

Το προφίλ των μητέρων περιλαμβάνει γυναίκες νεαρής ηλικίας, ανύπαντρες, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και απουσία ιστορικού προηγούμενων ποινικών αδικημάτων ή παραβατικότητας.  Όπως ακριβώς συνέβη και στις δύο πρόσφατες περιπτώσεις που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, κυριαρχεί η ενοχή και η ντροπή για το παιδί εκτός γάμου, ενώ δεν προβαίνουν σε άμβλωση λόγω φόβου ή έλλειψης χρημάτων.

Είναι δηλαδή παθητικές και αρνούνται τις συνέπειες της γέννησης μέχρι τον τοκετό. Συμπερασματικά χαρακτηρίζονται από διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, αδυναμία ελέγχου της έντασης των  συναισθημάτων, έλλειψη γνωστικής ευελιξίας/σταθερότητας και παραληρηματικές διαταραχές που οδηγούν σε διαταραγμένη κρίση συνεπώς στην εκλογίκευση της πράξης της ανθρωποκτονίας.

Σε μία σύντομη αναφορά στους πατέρες, θα μπορούσε να αναφερθούν τα εξής χαρακτηριστικά που προκύπτουν από ερευνητικά δεδομένα. Συνήθως πρόκειται για άντρες νεαρής ηλικίας με κίνητρο που σχετίζεται άμεσα με την συμπεριφορά του παιδιού και την ερμηνεία που δίνουν σε μία χρονική στιγμή σε αυτήν.

Όπως και με τις μητέρες τα ποσοστά ψυχωτικών διαταραχών είναι εξίσου υψηλά ενώ οι περισσότεροι θα προβούν σε αυτοχειρία κατόπιν της παιδοκτονίας ή αφαίρεση της ζωής και της συζύγου παράλληλα με αυτή του παιδιού.