Ένα διαζύγιο, αποτελεί πάντα μία επίπονη διαδικασία. Ειδικότερα στις περιπτώσεις όπου η επίλυσή του καταλήγει στις δικαστικές αίθουσες, η διαμάχη γίνεται χρόνια και ψυχοφθόρα. Τα παιδιά είναι συνήθως αυτά που επηρεάζονται περισσότερο. Οι συνθήκες διαβίωσης πριν το διαζύγιο, ο χειρισμός και η προσωπικότητα του παιδιού καθορίζουν τον βαθμό επιρροής στον ψυχισμό με τις επιπτώσεις να αποβαίνουν επιβλαβείς σε περιπτώσεις φυσικής ή/και συναισθηματικής κακοποίησης.

Τα παιδιά λοιπόν είναι πιθανόν να εμφανίσουν συναισθήματα άγχους, ανασφάλειας, θλίψης, θυμού και ενοχών, τα οποία συνοδεύονται συχνά από ψυχοσωματικές διαταραχές. Οι αντιδράσεις βέβαια ποικίλλουν και δεν περιορίζονται στα παραπάνω, αλλά διαφοροποιούνται ανάλογα και με την αναπτυξιακή ηλικία.

Για παράδειγμα στην προσχολική ηλικία, η οικογένεια αποτελεί πηγή ασφάλειας αλλά λόγω της αναμενόμενης έλλειψης συναισθηματικής ωριμότητας υπάρχει σαφής δυσκολία κατανόησης του διαζυγίου. Το παιδί δηλαδή μπορεί να βιώσει απόρριψη και ενοχές γιατί αναζητά τα αίτια κυρίως στη συμπεριφορά του. Κοινά συμπτώματα αποτελούν οι διαταραχές του ύπνου, συμπεριλαμβανομένου και των εφιαλτικών ονείρων, διαταραχές στην όρεξη, ενούρηση, απομόνωση και τραυλισμός.

Τα παιδιά που βιώνουν ένα διαζύγιο στη διάρκεια της σχολικής ηλικίας είναι πιθανότερο να είναι πιο εξοικειωμένα με την έννοια χωρίς όμως να μπορούν να προσαρμοστούν ή να αποδεχτούν ότι αυτό θα συμβεί στην δική τους οικογένεια. Σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης, τα συμπτώματα γίνονται περισσότερο αντιληπτά τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Είναι πιθανό δηλαδή να παρατηρηθούν αντιδραστικές ή επιθετικές συμπεριφορές, άσχημη σχολική επίδοση λόγω αδυναμίας συγκέντρωσης και συχνά ψέματα. Έχει τέλος παρατηρηθεί η ανάγκη του παιδιού να αναλάβει την φροντίδα του σπιτιού ή και του γονέα από τύψεις ότι το ίδιο έχει κάποια εμπλοκή ή ευθύνη.

Ιδιαιτέρως δύσκολη θεωρείται η περίοδος της εφηβείας. Οι έφηβοι αναπτύσσουν καινούριες πτυχές της ταυτότητάς τους και προκειμένου αυτό να επιτευχθεί ομαλά χρειάζεται σταθερότητα η οποία πηγάζει μέσα από την οικογένεια. Αν αυτό δεν υπάρχει η ανάπτυξη της προσωπικότητας μπορεί να περιοριστεί και ο έφηβος να αισθανθεί ότι περιορίζεται. Η έλλειψη κυρίως του πατέρα επηρεάζει διαφορετικά τα αγόρια και τα κορίτσια. Στην πρώτη περίπτωση παρεμποδίζεται η ταυτοποίηση και για την διαχείριση της απώλειας, το αγόρι αναπτύσσει αντικοινωνική συμπεριφορά. Αντίθετα στα κορίτσια δημιουργείται διαστρεβλωμένη εικόνα προτύπου με αποτέλεσμα την δυσκολία στις σχέσεις με το άλλο φύλο, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, φόβου εγκατάλειψης και απόρριψης.

Όλα τα προβλήματα που περιγράφηκαν παραπάνω μπορεί να ενταθούν αν αλλάξει η καθημερινότητα του παιδιού. Μέσα στις αιφνίδιες αλλαγές συγκαταλέγεται και η μετακόμιση αλλά και τα όρια που διαφοροποιούνται. Συχνά οι γονείς χρειάζονται και εκείνοι χρόνο προσαρμογής με αποτέλεσμα οι νέες συνθήκες να δημιουργούν το αίσθημα της ελευθερίας, το οποίο όμως δεν βιώνεται πάντα ανάλογα. Μπορεί να κυριαρχήσει η ανασφάλεια και ο φόβος καθώς το παιδί αντιλαμβάνεται την συναισθηματική απουσία.

Συμπερασματικά είναι σημαντικό το διαζύγιο να είναι όσο το δυνατόν πιο επικεντρωμένο προς το συμφέρον του παιδιού, μειώνοντας όσο το δυνατόν τις αναπόφευκτες επιπτώσεις του.

Είναι απαραίτητο οι γονείς να έχουν τη στήριξη από τη δική τους οικογένεια, τους φίλους τους ακόμα και από επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Αυτό βοηθά τα παιδιά, που συχνά αναγκάζονται να μετατρέπονται σε συμμάχους των γονιών τους ή να αναλαμβάνουν ρόλους που δεν αρμόζουν ούτε στην ηλικία τους, ούτε στη θέση τους.