Εμβληματικός χώρος μιας άλλης εποχής, τότε που γεννούσαν και τα κοκόρια (κυριολεκτικά), τόπος συνάντησης των πολυάσχολων, που ίσα που προλάβαιναν να κάτσουν 3-4 ώρες να πιουν δυο καφέδες και τρία ποτά.

Ναι, ήταν η εποχή που συνωστίζονταν χρηματιστές, οπορτουνιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, μαϊντανοί και άσχετοι για το “κόζι” και το “χάζι”.

Μεγάλοι προπονητές του Αστέρα Ραχούλας, πριν αυτός ιδρυθεί, τεράστιοι opinion makers που δεν τους άκουγε ούτε η γυναίκα τους, λαμόγια περιωπής με Καγιέν και Κοχίμπα, αλλά και φτωχοδιάβολοι, για πάσης φύσεως προμήθειες και εξυπηρετήσεις.

Το σύμβολο μιας ξιπασμένης Αθήνας, που κατανάλωνε περισσότερα παραμύθια από αυτό που παρήγαγε.

Το Χρηματιστήριο, το Μιλλένιουμ, τους Ολυμπιακούς του 2004, όλα τα έχει δει τα Da Capo.

Από το εκσυγχρονισμό και την επανίδρυση του κράτους, μέχρι τη φιλελεύθερη Αριστερά και τους νεοπατριώτες που θυμήθηκαν αίφνης την ξεχασμένη δύναμη του Έθνους.

Κι ήταν σπάνιο ένας χώρος να συγκεντρώνει περίπου όλες τις φυλές της Αθήνας.

Γιατί κάθε μαγαζί, το χαρακτηρίζει ο κόσμος που συχνάζει και συναθροίζεται.Ήταν η επιτομή της δηθενιάς, της εν δυνάμει απατεωνιάς, ήταν το επίκεντρο του κουτσομπολιού. Από εδώ έχουν ξεκινήσει μεγάλες αποκαλύψεις, αλλά και τερατώδη ψέματα. Ροζ ιστορίες και επιχειρηματικές ευκαιρίες. Ένας αχταρμάς.

Και ήταν ένα μέρος που πάντα κάτι γινόταν, πάντα κάποιος ερχόταν για να προσελκύσει τα βλέμματα και το ενδιαφέρον.

Το 2018 το κάνει ξανά με τη ρευματοκλοπή (για την οποία αμφιβάλλουμε, μέχρι να παρουσιαστούν όλα τα στοιχεία).

Any publicity is good pablicity, έλεγαν διαρκώς οι θαμώνες, συχνά με αρβανίτικη προφορά.

“Όλοι μαζί τον ήπιαμε τον καφέ στο Da Capo”, να δείτε που θα μας πουν στο τέλος.