Έντονος προβληματισμός μου λένε στην Κουμουνδούρου για το ποιος θα τεθεί αντιμέτωπος  με τον Κώστα Μπακογιάννη στην Αθήνα.

Γενικώς στο κυβερνών κόμμα, υπάρχει μια δυστοκία στην εξεύρεση υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές.

Ειδικώς για την Αθήνα, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Η προβολή και μόνο που θα συνοδεύσει την όποια υποψηφιότητα, κάνει τη θέση θελκτική.

Υπήρχε καταρχάς η άποψη στήριξης του Παύλου Γερουλάνου, που θα είναι υποψήφιος με το ΚΙΝΑΛ.

Όμως το γεγονός πως κάτι τέτοιο -πέρα από το άνοιγμα στην κεντροαριστερά- θα έδινε την εντύπωση μικρού κόμματος που απλά ακολουθεί, κάνει το σενάριο χλωμό.

Θα είναι σαν να αποδέχονται την πρωτοκαθεδρία του ΚινΑλ, κάτι που ούτε ως αστείο δεν ακούγεται στα όργανα, μιας και θυμίζει τις εποχές του 4%.

Υπάρχουν και εισηγήσεις για νέα, σχετικά άφθαρτα και παράλληλα προβεβλημένα πρόσωπα. Η Έφη Αχτσιόγλου έχει  ακουστεί για τη θέση, δεν έχει όμως το αυτοδιοικητικό προφίλ που θα ήθελαν στην Κουμουνδούρου.

Παράλληλα θεωρούν πως το πρόσωπο πρέπει να έχει δυναμική παρουσία, να συσπειρώνει τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιπαρατεθεί -αν χρειαστεί και σκληρά- επί όλων των θεμάτων., να βάλει κόκκινες γραμμές, να κάνει την εκλογή και λίγο ροντέο. Με λίγα λόγια αναζητείται πολιτικός- κομάντο.

Υπό αυτά τα δεδομένα και υπό το πρίσμα ότι ο όποιος υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκινήσει από μειονεκτική θέση, εισπράττοντας και τη γενική φθορά της Κυβέρνησης, της οποίας το έργο θα κληθεί και θα οφείλει με σθένος να υπερασπιστεί, μόνο ένας συγκεντρώνει όλο το πακέτο: με αρχικά Π.Π., ο ένας και μοναδικός, εκ Σφακίων ορμώμενος, νυν Υφυπουργός της Υγείας, Παύλος Πολάκης…