Μεγάλη ελπίδα ο Τσιτσιπάς, τεράστιος ο Λάνθιμος, ο Γιάννης όμως είναι μοναδικός.

Ο Στέφανος πάνω στην τρέλα του για τη νίκη επί του θρύλου-Φέντερερ ήταν αφοπλιστικός: “μόνο ο Αντετοκούνμπο λείπει”.

Ίσως ο Τσιτιπάς να κάνει το τέννις, την αντισφαίριση δηλαδή που λέγανε παλιά, περισσότερο μαζική και λιγότερο ελιτίστικη. Και έχει όλα τα φόντα, δείχνοντας προσγειωμένος αλλά και αποφασισμένος για μεγάλα πράγματα.

Και ο Λάνθιμος δοξάζει τη χώρα, έστω κι αν η μόνη δουλειά του που έχει δει φανατικά το ευρύ κοινό είναι το “πουτ δε κοτ ντάουν σλόουλι”.

Οι υποψηφιότητες για δέκα Όσκαρ είναι το διαβατήριο για να τον γνωρίσουν και οι μη σινεφίλ, οι περιστασιακοί της μεγάλης οθόνης.

Όμως, παρά την αδιαμφισβήτητη αξία των Τσιτσιπά και Λάνθιμου, που η συγκυρία τους έφερε παρέα και συγκρινόμενους, ο Γιάννης είναι αλλιώς. Και δεν είναι μόνο θέμα marketing. Ο Αντετοκούνμπο κάνει παπάδες και δείχνει έτοιμος να κατακτήσει την Ανατολή σε πρώτη φάση, πριν φορέσει το δαχτυλίδι.

Οι σειρήνες να γίνει ανταλλαγή και να πάει σε άλλη ομάδα με περισσότερους πρωταγωνιστές τον αφήνει αδιάφορο. Θέλει με τα ελάφια να φτάσει στην κορυφή, εμμένοντας στο πρότζεκτ που οι Μπακς σχεδίασαν πριν έξι χρόνια: να φτιάξουν μια μεγάλη ομάδα με επίκεντρο αυτόν και τα προσόντα του. Τα σωματικά και τα ψυχικά.

Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν πως επένδυσαν και στον χαρακτήρα του και ο Γιάννης χρίστηκε αρχηγός στην ανατολή μένοντας πίσω σε ψήφους μόνο από τον Λεμπρόν, τον απόλυτο εν ενεργεία μύθο του αθλήματος.

Είναι και κάτι ακόμη που έχει μόνο ο Γιάννης. Πήγε κόντρα στη μοίρα του και ενσάρκωσε το ελληνικό και το αμερικάνικο όνειρο ταυτόχρονα.

Αν δεν υπήρχε το μπάσκετ, στην καλύτερη θα ήταν πορτιέρης σε κλαμπ στην παραλιακή. Θα υποδεχόταν τον κόσμο με το τεράστιο, αφοπλιστικό χαμόγελό του.

Όπως κάνει και τώρα με τους Έλληνες ομογενείς, που τον λατρεύουν κυριολεκτικά.

Δεν παραλείπει τις ελληνικές βραδιές στο γήπεδό του, τιμώντας μια χώρα που τον περιμένει να ηγηθεί της Εθνικής στο Παγκόσμιο της Κίνας.

Και μόνο η παρουσία του θα δώσει τρομερή αίγλη στην ομάδα, θα είναι ένα γεγονός πέρα και πάνω και από το ίδιο το μπάσκετ.

Αρχηγάρα και MVP, o Giannis λόγω και της μεγάλης απήχησης του αθλήματος, είναι μοναδικός και αναντικατάστατος.

Καλύτερα να μην το συγκρίνουμε με άλλους που επίσης δοξάζονται και δοξάζουν και τη χώρα.

Είναι άδικο κυρίως για αυτούς.