Πιο σικέ και από αγώνα wrestling, πιο κάλπικη από τη λίρα που κέρδισε ο Χορν μαζί με τη Λαμπέτη στην ομώνυμη ταινία, πιο fake και από το νερό του Καματερού, φαίνεται να είναι η διαμάχη των πρώην κυβερνητικών εταίρων.

Η κόντρα Τσίπρα-Καμμένου εξελίχθηκε σαν ένα καλοδουλεμένο σενάριο, με πλοκή, με ανατροπές, με ίντριγκα.

Σύμφωνα με το οποίο όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ  ξαφνικά βλέπουν τον πρώην Υπουργό και αποστρέφουν το βλέμμα τους.

Κι αυτός όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, με ένα τεράστιο παράπονο πορεύεται.

Πέρα από τις -για λαϊκή κατανάλωση- ατάκες και ποιήματα, το στόρυ όπως το διηγούνται οι πρωταγωνιστές του έχει ως εξής:

Ο Πάνος Καμμένος ήθελε να ρίξει την Κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός αντελήφθη τον σχεδιασμό του και τον απέτρεψε, απαλλοτριώνοντας κάποιους βουλευτές του, κάτι για το οποίο θα τον ευγνωμονεί στο μέλλον (Δεν του έφταναν,δεν έβγαιναν τα νούμερα και πήγε κι από το Ποτάμι μια βόλτα.

Προδομένος από τον πρώην συνοδοιπόρο ο αρχηγός των ΑνΕλ, αλλά και τους δικούς του βουλευτές, ζει ένα πολιτικό δράμα, χάνει την κοινοβουλευική του ομάδα, τα προνόμια του αρχηγού, την ασφάλεια, τους μετακλητούς, πετιέται στον κάλαθο των ανεξαρτήτων βουλευτών.

Κι όλο έχει απασφαλίσει μας λένε, όλο θα τους ορμήσει δίως αύριο, όλο κάτι μισόλογα, κάτι υπονοούμενα, αλλά στην ουσία τίποτα.

Και μια ευχή “να΄σαι καλά” και βόλτες στα μπουζούκια να ξεχάσει.

Διότι η μεγαλύτερη ένδειξη για το σικέ του πράγματος είναι το ύφος και οι ιδιαίτερα χαμηλοί τόνοι.

Ο οργίλος με κάθε ευκαιρία Πάνος Καμμένος, βιώνει με μια  εσωτερικότητα θα λέγαμε, ένα περίπου βουβό πόνο την όλη κατάσταση.

Μέχρι και την αναφορά για “ψυχολογικές ερμηνείες” παρέβλεψε, μέχρι και για τις γέφυρες (με τη διαπλοκή) είπε απλά πως τον στενοχώρησαν πιο πολύ από όλα.

Δύο τινά συμβαίνουν: ή πρόκειται πράγματι για ένα πολιτισμένο διαζύγιο με λίγες αιχμές και πολύ στενοχώρια, ή για χειραγώγηση των αισθημάτων των ψηφοφόρων ένθεν κακείθεν.

Ως κοινό διαλέγουμε όποιο σενάριο νομίζουμε πως ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση.

Μοιάζει σχεδόν σαν τεστ ευφυΐας φτιαγμένο για το ευρύ κοινό . Συναισθηματικής και διανοητικής.

Και αχνοφαίνεται πως αμφότεροι ποντάρουν στο ότι δεν είμαστε “γάτες”…