Ο αιφνίδιος θάνατος του Θεόφιλου Σεχίδη, έφερε στην επικαιρότητα τους φόνους που διέπραξε.

Αίσθηση είχε προκαλέσει πέρυσι το έγκλημα στη Νέα Σμύρνη, όπου 38χρονος σκότωσε με 38 μαχαιριές τη μητέρα του, ενώ ζούσε επί 3 ημέρες με το άψυχο σώμα της βαλμένο σε μια καρέκλα.

Ο Θύτης για να δικαιολογήσει την πράξη του, είπε πράγματα που παραπέμπουν σε ψυχική ασθένεια “της έλεγαν οι μασόνοι και μου έριχνε κάτι στο φαγητό…”

Σε περιπτώσεις αποτρόπαιων και ειδεχθών εγκλημάτων σαν αυτά, τα αίτια δεν είναι πάντα κατανοητά. Σε ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως συχνά δεν υπάρχει προφανές κίνητρο.

Τα ΜΜΕ  αναπαράγουν την είδηση χαρακτηρίζοντας συχνά τον δράστη ως «ψυχικά πάσχοντα» καθώς η πράξη θεωρείται μη φυσιολογική. Υπάρχουν όμως σαφείς διαφοροποιήσεις ανάμεσα στον ορισμό των ψυχικά ασθενών και αυτών που στερούνται καταλογισμού.

Ο Ποινικός Κώδικας ορίζει διαφορετική αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών δραστών βάση του Άρθρου 69. Αν ο κατηγορούμενος δεν έχει επίγνωση της πράξης του, δεν του καταλογίζεται. Το άρθρο 34 προβλέπει την διαταγή Ψυχιατρικής Πραγματογνωμοσύνης προκειμένου να διερευνηθεί η πιθανότητα «νοσηρής διατάραξης των πνευματικών λειτουργιών και της συνείδησης», λόγω των οποίων ο κατηγορούμενος δεν είναι σε θέση να «αντιληφθεί το άδικο της πράξης του ή να ενεργήσει σύμφωνα με την αντίληψή του για το άδικο αυτό». Το δικαστήριο μπορεί είτε αυτεπάγγελτα είτε με αίτηση του κατηγορούμενου διορίζει ειδικούς επιστήμονες για κλινική εκτίμηση, ωστόσο δεν δεσμεύει τα μέλη, τους δικαστές και τους ενόρκους με τα αποτελέσματα αυτής.

Η μικτή βιολογική- ψυχολογική μέθοδος χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της παρουσίας ή της απουσίας ψυχικής, οργανικής ή εγκεφαλικής διαταραχής και διαταραχές συνειδήσεως συνήθως παροδικής φύσης. Κρίνεται πάντα απαραίτητο οι ψυχομετρικές δοκιμασίες, τα τεστ προσωπικότητας και τα νευροψυχολογικά τεστ να συνοδεύονται από εργαστηριακές εξετάσεις (απεικονιστικές, βιοχημικές).

Ο προσδιορισμός των βιολογικών προϋποθέσεων εξαρτάται από μία σειρά παραγόντων όπως η κατηγοριοποίηση των ψυχικών διαταραχών σε οργανικά και μη αίτια, η άρση ή μη του καταλογισμού , το μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ της τέλεσης της πράξης και της εξέτασης, την συσχέτιση της επικινδυνότητας με την έννοια του ακαταλόγιστου. Καθώς οι παραπάνω παράγοντες δεν είναι συχνά ελέγξιμοι αφήνονται στην υποκειμενική, επιστημονική κρίση του πραγματογνώμονα.

Σε όσες, περιπτώσεις, δεν αποδεικνύεται ότι ο δράστης έχει το ακαταλόγιστο, εξετάζεται περαιτέρω, αν υπάρχει μειωμένος καταλογισμός οπότε επιβάλλεται ελαττωμένη (Κατάθλιψη και κάποιες διαταραχές προσωπικότητας). Το αν ο δράστης έχει το ακαταλόγιστο, ή επιδιώκει πιο ευνοϊκή μεταχείριση κρίνεται και από την φύση του εγκλήματος, τον τρόπο που έδρασε πριν και μετά και την μεθοδολογία του.

Ένα παράδειγμα ψυχικής διαταραχής όπου παρατηρείται άρση καταλογισμού είναι η Σχιζοφρένεια και συναφείς με αυτήν παθήσεις (ψυχωσικά σύνδρομα, διπολική διαταραχή κ.α.). Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι αν και συχνά η ψυχική διαταραχή σχετίζεται με την επικινδυνότητα διάπραξης εγκλήματος, ωστόσο ερευνητικά δεδομένα δεν υποστηρίζουν ότι η συχνότητα τους είναι μεγαλύτερη από αυτήν στο γενικό πληθυσμό.

Συχνός είναι επίσης και ο συσχετισμός της Σχιζοφρένειας με την διάπραξη ανθρωποκτονιών. Αντίθετα όμως με αυτήν την αντίληψη, οι ψευδαισθήσεις και η αποδιοργάνωση που χαρακτηρίζουν τους πάσχοντες, τους καθιστούν πρωταρχικά επικίνδυνους για τον εαυτό τους. Η ανθρωποκτονία είναι σπάνια και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες όπως η κατάχρηση ουσιών, ένα οξύ επεισόδιο, η μη συμμόρφωση με την φαρμακοθεραπεία, η έλλειψη περίθαλψης και στήριξης σε συνδυασμό με συνοσηρότητα διαταραχών προσωπικότητας. Στην όχι και τόσο συχνή περίπτωση διάπραξης ανθρωποκτονίας, ο δράστης είναι απαραίτητο να εισαχθεί για νοσηλεία και θεραπεία.

Τα στατιστικά στοιχεία σωφρονιστικών ιδρυμάτων αναφέρουν ότι το 40% των καταδικασθέντων για ανθρωποκτονία, εμφανίζει χαρακτηριστικά Αντικοινωνικής Διαταραχής Προσωπικότητας. Ταξινομημένη και ως Ψυχοπαθητική, ο ψυχιατρικός όρος αναφέρεται στην έλλειψη ενοχών και αδιαφορίας για τα συναισθήματα των άλλων και για αυτό μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στο έγκλημα για ασήμαντους λόγους ή χωρίς εμφανή κίνητρα.

Για τους δράστες η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία, δεν υπάρχει σεβασμός στα δικαιώματα των άλλων και υπακοή σε κανόνες ή υποχρεώσεις. Όσοι χαρακτηρίζονται από ψυχοπαθητική συμπεριφορά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάγονται στο άρθρο 69 του Ποινικού Κώδικα ώστε να προβλέπεται νοσηλεία σε ψυχιατρείο καθώς έχουν πλήρη καταλογισμό της πράξης τους και συνείδηση των συνεπειών της.

Δεν εμφανίζουν μεταμέλεια και συχνά αποδίδουν την πράξη τους στην τύχη ή κατηγορούν το θύμα για την συμπεριφορά του.

Λόγω της φύσης της διαταραχής η θεραπεία έχει φτωχά, ως μηδαμινά αποτελέσματα.