Το σκηνικό γνώριμο πια. Έχεις τελειώσει απ’ τη δουλειά ξημερώματα. Η μικρή βαλίτσα σχεδόν έτοιμη από χτες με τα απολύτως απαραίτητα. Άλλωστε μόνο δυο μέρες θα λείψεις. Ένα γρήγορο πρωινό ντους για να κρατηθείς ξύπνιος. Μετά από δώδεκα ώρες δουλειάς το σώμα είναι σε εγρήγορση αλλά αν χαλαρώσεις θα σε πάρει ο ύπνος. Άλλωστε έχεις καιρό να λαγοκοιμηθείς, αργότερα. Σε λίγο φεύγεις να προλάβεις το λεωφορείο ή το τρένο για το αεροδρόμιο. Τα εισιτήρια κλεισμένα από καιρό για να προλάβεις τις προσφορές.

Έχεις μάθει πια να συνδυάζεις τα δρομολόγια. Ξέρεις πότε βολεύει το τρένο και πότε το λεωφορείο. Κλειδώνεις βιαστικά πίσω το μικρό διαμέρισμα και κάνεις έναν τελευταίο έλεγχο. Εισιτήριο, κάρτα επιβίβασης, διαβατήριο, κλειδιά και πορτοφόλι.

Αυτά χρειάζεσαι. Έτσι κι αλλιώς. Κάνει τσουχτερό κρύο έξω. Ψιλοβρέχει. Αλλά έχεις συνηθίσει πια. Έτσι είναι κάθε μέρα. Σε πέντε λεπτά είσαι στα σταθμό. Το λεωφορείο είναι εκεί. Μπαίνεις κάθεσαι και στέλνεις ένα μήνυμα στο κινητό. «Ξεκινάω!»

Μετά από μία-μιάμιση ώρα είσαι στο αεροδρόμιο. Σε ξυπνάει η φωνή του οδηγού που ανακοινώνει την άφιξη. Τσεκάρεις το κόκκινο ρολόι του λεωφορείου στο βάθος. Έχεις φτάσει εγκαίρως. Κατεβαίνεις και ξεκινάς για το terminal. Σταματάς στον ηλεκτρονικό πίνακα πληροφοριών για να δεις αν έχει ανοίξει η πύλη. Α10. Δεν έχει ανοίξει ακόμα. Ξέρεις ότι έχει πιο πολύ περπάτημα μέχρι εκεί. Συνεχίζεις για τον έλεγχο. Έμπειρος πια, βγάζεις παπούτσια, ζώνη, κέρματα, τάμπλετ και υγρά πριν σε ρωτήσει η ευγενικά βαριεστημένη υπάλληλος. Τα βάζεις στα καλαθάκια. Σου κάνουν νεύμα να περάσεις από την ηλεκτρονική πόρτα. Όλα καλά. Ξαναντύνεσαι και μπαίνεις στην αίθουσα αναμονής. Έχεις ακόμα μια ώρα να φας κάτι. Πας ξανά σε εκείνο το ωραίο ιταλικό. Περιέργως, το γκαρσόνι σε θυμάται. Παραγγέλνεις τη νόστιμη μακαρονάδα που είχες φάει την προηγούμενη φορά. Τρως κάπως βιαστικά. Από συνήθεια. Ξαναστέλνεις ένα μήνυμα. «Είμαι μέσα. Όλα ΟΚ». Το σώμα σιγά σιγά αρχίζει και ρετάρει. Ψάχνεις να βρεις θέση να φορτίσεις το κινητό. Ξέρεις που είναι πια. Απέναντι από το κατάστημα με τα είδη δώρων. Δίπλα σου κάτι Αμερικάνοι τουρίστες από το Τέξας, οικογένειες Ινδών, άφθονοι Κινέζοι και Γιαπωνέζοι. Α, και μια Λίτσα που κυνηγάει έναν Κωστάκη να βάλει τη ζακέτα του γιατί το «αιρκοντίσιο είναι δυνατά».

Ξανακοιτάς τον πίνακα ανακοινώσεων. Η πύλη άνοιξε. Δέκα λεπτά περπάτημα μέχρι εκεί. Η πτήση θα φύγει κανονικά. Σε λίγο αρχίζει το γνωστό τροπάριο. «Κυρίες και κύριοι σας καλωσορίζουμε στην πτήση  Α3600 της εταιρείας μας για Αθήνα. Η επιβίβαση θα ξεκινήσει σε δέκα λεπτά. Πρώτοι θα επιβιβαστούν οι επιβάτες μας business και μέλη της χρυσής κάρτας μας καθώς και οικογένειες με μικρά παιδιά. Κατόπιν, οι επιβάτες με…» Πάντα επιλέγεις θέση διαδρόμου και μπροστά. Μπαίνεις τελευταίος και βγαίνεις πρώτος. Δείχνεις το διαβατήριο και την κάρτα επιβίβασης και περνάς. Αγνοείς τον πάντα παρόντα ηλίθιο που θα γκρινιάξει για κάτι ασήμαντο. Ευτυχώς έχει φυσούνα. Μέχρι να μπεις έχει ουρά γιατί η Σούλα και ο Ρούλης δεν μπορούνε να βάλουν τις τσάντες με τα πράματα στα ντουλάπια. Μια χειραποσκευή λέει η κάρτα επιβίβασης, αλλά πρέπει να ξέρεις ανάγνωση και αριθμητική. Πράγμα δύσκολο για τη Σούλα και το Ρούλη. Η ουρά προχωρά. Χαμογελάς ευγενικά στην αεροσυνοδό και ψάχνεις τη θέση σου.

Μπροστά σου κάθεται γνωστή πρώην βουλευτής με γνωστό στέλεχος κάποιου κόμματος. Τακτοποιείς τη μικρή βαλίτσα, κάθεσαι και περιμένεις την αναχώρηση. Μετά από λίγα λεπτά όλα είναι έτοιμα. Αγνοείς το τυπικό κάθε πτήσης με τους κανόνες ασφαλείας. Το ξέρεις απέξω πια. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να κοιμηθείς. Το ‘χεις τόσο ανάγκη.

Λίγες ώρες αργότερα ξυπνάς. Το γεύμα έχει σερβιριστεί μα δε σε νοιάζει. Κοιτάς κλεφτά από το παράθυρο. Βλέπεις το Σαρωνικό. Φτάνουμε. Δεξιά στροφή πάνω από την Αίγινα. Η πτέρυγα έξω ταλαντώνεται. Ξέρεις ότι δεν τρέχει τίποτα. Αφού εσύ τις φτιάχνεις. Να και ο λαιμός της Βουλιαγμένης από κάτω. Σε πέντε λεπτά προσγειώνεστε. Κάποιοι χειροκροτούν. Ανοίγεις το κινητό και βγαίνεις από τους πρώτους βιαστικά για προλάβεις το λεωφορείο. Κι αν έχουν απεργία; Ευτυχώς όχι.

Δεν έχεις πολύ χρόνο. Μόνο δυο μέρες. Τι να προλάβεις σε δυο μέρες. Πώς να σε χορτάσουν και πώς να τους χορτάσεις. Δυο μέρες φυσιολογικής ζωής σε μια αφύσικη χώρα. Ένα ζεστό φαγητό, το φιλί της αγαπημένης σου, το βλέμμα των παιδιών σου. Μια κουβέντα με δυο καλούς φίλους. Για δυο μέρες.

Και όλα αυτά γιατί; Για να είσαι συνεπής. Δεν έχει σημασία έναντι τίνος. Γιατί δεν έκανες καλό κουμάντο, γιατί δεν «ετακτοποιήθης» όταν έπρεπε, τότε που…

Α, και να μην ξεχάσεις να κάνεις web check in για το ταξίδι της επιστροφής.

Γιάννης Φελεμέγκας