Γίνονται πραγματάκια στο προσκήνιο και κυρίως στο παρασκήνιο και όλα είναι προς πολιτική εκμετάλλευση, ειδικά θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη.

Επειδή ο κόσμος όχι μόνο δεν τραβά κανένα ιδιαίτερο ζόρι με τον τάδε ή τον δείνα, αλλά έλκεται και από τους ξεπεσμούς ή το ξεμπρόστιασμα των “αρχόντων”, έχει νόημα το ερώτημα: Πότε τελειώνει μια πολιτική καριέρα;

-Αν αποδοκιμαστεί από τον κυρίαρχο λαό σε εκλογική διαδικασία;

Μα τότε θα έμεναν κενές τόσες και τόσες μη αιρετές θέσεις, που η επάνδρωση τους επαφίεται στους Κυβερνώντες…

-Αν πιάσουν τον πολιτικό “με τη γίδα στην πλάτη”; Όχι απαραίτητα. Πρέπει να ασκηθούν διώξεις, να γίνουν προανακρίσεις, να μπετοναριστεί με στοιχεία πέραν πάσης αμφιβολίας το αδίκημα, να υπάρξουν προφυλακίσεις και να μη δικαιωθεί σε κανένα βαθμό της Δικαιοσύνης και για κανένα λόγο και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση της άρσης της ασυλίας (για όσους την έχουν)

-Αν κατηγορείται για μη πολιτικό έγκλημα το οποίο έχει ιδιαίτερη απαξία για το κοινωνικό σύνολο;

Τότε οι πιθανότητες για τερματισμό των πολιτικών φιλοδοξιών είναι σαφώς περισσότερες, γιατί το “στίγμα” μένει πιο πολύ και ακολουθεί τον κατηγορούμενο, ίσως και για πάντα.

Η τοκογλυφία για παράδειγμα είναι ένα τέτοιο αδίκημα, να ξυλοφορτώνεις τη σύζυγο στο σπίτι, μετά από μια ακόμη δημόσια επίδειξη πραότητας, νηφαλιότητας και δημοκρατικού διαλόγου ομοίως, αλλά υπάρχει και το 351Α (ασέλγεια με ανήλικο έναντι αμοιβής) του Ποινικού Κώδικα, το οποίο είναι “χαλαρό” στις ποινές αν ο ανήλικος έχει συμπληρώσει τα 15 έτη.

Όμως και πάλι τίποτα φαίνεται να μην αγγίζει κάποιους, κάτι που κάνει εντύπωση ακόμη και σε εισαγγελικούς λειτουργούς, που τα έχουν δει όλα (τα αδικήματα) και όλους τους τύπους κατηγορουμένων.

Ανεξήγητα πράγματα;

Ίσως όχι ακριβώς…