Ένα ακόμη κύμα “αναλύσεων”, “εκτιμήσεων” και “ερμηνειών”, αυτή την φορά πεσιμιστικών αποχρώσεων διαδέχεται την ειδησεογραφία μιας θρυλούμενης επαναπροσέγγισης Τραμπ-Ερντογάν, αυτό το “ζεστό-κρύο” ντους μιας διαπραγμάτευσης  επί της οποίας τα”τηλε-παράθυρα” (και όχι μόνο) έχτισαν ευσεβείς πόθους συσκοτίζοντας απτές πραγματικοτητες.

Όταν το “αφήγημα” των προβλέψεων της αμερικανο-τουρκικής ρήξης, που βασίζεται σε εικασίες (και ικεσίες ίσως) για την εξέλιξη μιας διαπραγμάτευσης, που ήδη έχει καταπιεί “αμάσητα” όλα τα (ευκόλως προσφερόμενα από την Ουάσιγκτον) ανταλλάγματα (που έχει εντελώς προεξοφλήσει ο Ερντογάν ζητώντας ακόμη περισσότερα στην Συρία και την Κύπρο), όταν λοιπόν αυτό το «αφήγημα» είναι ετοιμόρροπο, “πανικός”, “απογοήτευση”, “προδοσίες” διαδέχονται τις φαντασιακές προσδοκίες για την πολιτική στροφή της Ουάσιγκτον υπέρ των ελληνικών και κυπριακών θέσεων.

Όμως ποτέ οι ΗΠΑ δεν άφησαν έστω και να εννοηθεί μια τέτοια μεταβολή της επί δεκαετίες διαμορφωμένης αμερικανικής τοποθέτησης, ενώ αντίθετα κατηγορηματικά, δημόσια και ιδιωτικά, διαχώρισαν τα δύο ζητήματα από όλο το εύρος των σχέσεων τους με Ελλάδα και Κύπρο. Η αμερικανική αξιοπιστία στο ζήτημα αυτό ήταν και είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη.

Και όχι μόνο αυτό: η ενίσχυση των πολιτικο-στρατιωτικων σχέσεων με Ελλάδα και Κύπρο σε τίποτε δεν μετέβαλε τις πάγιες αμερικανικές θέσεις στο τρίγωνο Ελλάδα- Τουρκία – Κύπρος, αλλά αντίθετα ενίσχυσε αποκλειστικά και μόνο τις καθαυτό αμερικανικές επιδιώξεις. Αυτά είναι πλήρως τεκμηριωμένα γεγονότα.

Και αυτά σε μια περίοδο εντατικών τουρκικών προκλήσεων σε Αιγαίο και Κύπρο, όπου οι ΗΠΑ παραμένουν θεατές, και άρα ενθαρρύνουν την τουρκική προκλητικότητα, αναγνωρίζοντας επιπλέον έναν de facto “ρόλο”των γειτόνων στους χώρους αυτούς.

Η αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία ως εγκλωβισμός, δεν προσέφερε τίποτε, επειδή κυρίως δημιουργεί αυταπάτες και σύγχυση για τα τεκταινόμενα.

Λειτουργεί ως κάλυψη της πολιτικής ανικανότητας, ανυπόστατων πρωτοβουλιών και, το χειρότερο, συνθηκολόγησης μιας αδύναμης, μυωπικής, φοβικής και ιδιοτελούς πολιτικής ελίτ σε Αθήνα και Λευκωσία, που έχει απολέσει την διεθνή αξιοπιστία της ως έρμαιο των -ερήμην της- εξελίξεων.

Θα ήταν ευχής έργον ενός “από μηχανής θεού” η διάψευση τωνσυμφορών της Κασσάνδρας, όμως στην πολιτική όπως και στην ζωή ισχύει ο απαράβατος κανόνας του “συν Αθηνά και χείρα κίνει”