“Κανείς στη Βουλή δεν είναι Ιωάννης Βαπτιστής, να βαφτίζει ανθρώπους”, είπε ο Κυριάκος Βελόπουλος.

Είχε βάλει υποψηφιότητα, αλλά φαίνεται πως δεν τον προτίμησαν οι ψηφοφόροι.

Παραήταν αγνός, πήγαινε με το Σταυρό στο χέρι, ο άνθρωπος του Θεού.

Μισό λεπτό όμως. Αν δεν υπάρχει Ιωάννης, εξυπακούεται πως δεν υπάρχει και Σαλώμη.

Ούτε καν κάποιος Ηρώδης να τρώει τα κόμματα μικρά, μη μεγαλώσουν και πάρουν την εξουσία.

Τούτο δοθέντος, αφού δεν υπάρχουν βαπτιστές, αναγκαστικά θα υπάρξουν νονοί.

Και μπορεί Ιωάννης να μην υπάρχει, υπάρχουν όμ,ως πολλοί “άγιοι”.

Που τώρα πια έχουν αλλάξει τροπάριο, γιατί αμάρτησαν για τα Μνημόνια.

Παλιά. Για το πρώτο, που όπως πάντα είναι και το καλύτερο.

Έπεσαν ηρωικά για τη Σωτηρία, την Ελπίδα και για πολλές άλλες ακόμη.

Δεν σου κάνουν τον Άγιο, έχουν πιστέψει πως είναι.

Άντε στη χειρότερη Οσιομάρτυρες.

Που ήταν πιστοί σα σκύλοι, μετά αλλαξοπίστησαν, έγιναν άπιστοι, ομοίως, αλλά άλλης ράτσας.

Κάποιοι θυμήθηκαν πως είναι άθεοι, ενώ ορισμένοι ανακάλυψαν τη θεία φύση τους και την (ξανα)είδαν θεοί, άντε βαριά ημίθεοι.

Και βρίσκουν λύσεις. Για τα πάντα. Που ακόμη κι αν δεν είναι οι καλύτερες, είναι εγχώριες, ντομέστικ, πατροπαράδοτες και πάνω από όλα ελληνικές.

Διότι μπορεί να μην υπάρχουν Βαπτιστές, αλλά αυτή είναι ακόμη μία Βουλή “Κολυμβήθρα του Σιλωάμ”.

Θα ξαναβαπτισθούν πολλοί. Μεταοημένοι και αμετανόητοι. Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες. Το ίδιο πράγμα διαρκώς. Στο ίδιο έργο θεατές. Και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.