Τότε που τα χαμόγελα σε όλη την Αττική πάγωσαν.

Τότε που  4 εκατομμύρια άνθρωποι που διαμένουν στην Αττική, ένιωσαν τι σημαίνει σοκ και δέος.

Συμφορά. Πρωτοφανής στα χρονικά όλεθρος.

Δεν είχαμε καμία διάθεση να γράψουμε επετειακά για το Μάτι. Μια ανείπωτη, μια ακραία τραγωδία, μια φωτιά που από δασική έγινε αστική, μια εκατόμβη για την οποία περίπου όλα έχουν λεχθεί.

Οι παράγοντες που έπαιξαν αθροιστικά καθοριστικό ρόλο, αν θελήσουμε να βάλουμε τα πράγματα λογικά σε μία τάξη:

-Η φορά και η ένταση του ανέμου

-Η παράλληλη φωτιά στην Κινέττα

-Τα επιχειρησιακά λάθη στην εκτίμηση του μεγέθους του κινδύνου για τους οικισμούς μέσα σε δάσος

-Το γεγονός πως το Μάτι εθεωρείτο ασφαλές (καμία φωτιά δεν είχε ποτέ ξεπεράσει τη Μαραθώνος).

Αν σε αυτούς προστεθούν και οι 4-5 παράγοντες που επίσης αθροιστικά δε λειτούργησαν αποτρεπτικά, έχει κανείς μια σύνοψη της πυρκαγιάς που έκανε στάχτη δεκάδες ζωές.

Αυτά είναι τα ψυχρά δεδομένα πάνω-κάτω, η συνέχεια όμως ήταν εξοργιστική.

Η Κυβέρνηση θεώρησε πως πρέπει να υποτιμήσει το γεγονός, πρέπει να μεταθέσει τις ευθύνες: τίποτα δεν έπρεπε να χαλάσει τις χαρές και τα πανηγύρια για την έξοδο από τα Μνημόνια.

Καθόλου λίγο πράγμα ασφαλώς , αλλά εδώ μιλάμε για 102 ζωές διάολε!

Από κοντά και οι ταξικού μίσους ατάκες. Μία μόνο θα μεταφέρω, μιας και την άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά:

-Και τι σας νοιάζει για το Μάτι; Μήπως είχατε εξοχικό εκεί και δεν το ξέρατε;

Η πρες κόνφφερανς της επομένης, ένα μνημείο παρτακισμού, νεοελληνικού ωχαδελφισμού και αλυσοδεσίματος στις καρέκλες ευθύνης.

Η επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής γύρισε μπούμερανγκ. Οι ανθρώπινες ζωές που τόσο άδικα χάθηκαν,  δεν ήταν διαχειρίσιμες.

Και οι ιθύνοντες έκαναν τη μια γκάφα μετά την άλλη, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Τα κυβερνητικά στελέχη που πήγαν και επιτόπου να κατηγορήσουν τους κατοίκους για την αυθαίρετη δόμηση, σε μια χώρα που όλη έχει κτιστεί με αυτόν τον τρόπο: αυθαίρετα, με την ενοχή και συνενοχή της Πολιτείας, που έβλεπε τους “αυθαιρετάκηδες” ως κλασική και βέβαιη πηγή εσόδων.

Ουδείς είχε την ευθιξία να παραιτηθεί: όλοι είχαν άπειρες δικαιολογίες για τον τομέα ευθύνης τους.

(Να σημειώσουμε εδώ πως η χρησιμοποίηση του Τσουβάλα από τη νέα Κυβέρνηση γεμίζει απορίες και προκαλεί πολλά σενάρια. Η σιωπή δεν είναι χρυσός και αν δε δοθούν εξηγήσεις, η Κυβέρνηση θα βρει το θέμα μπροστά της).

Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, υπό το βάρος της τραγωδίας, υπό την πίεση των μέσων και της κοινής γνώμης θα “πάρει κεφάλια”.

Τις μαυροντυμένες που τον συνόδευσαν πρωί πρωί θα τις κάνει Υφυπουργούς. Ίσως για τη θυσία του πρωινού ξυπνήματος.

Την ασέβεια προς τα θύματα, την κουτοπόνηρη λογική της διαχείρισης της επόμενης μέρας, τους ερασιτεχνισμούς, τις επικοινωνιακές πρωτοβουλίες επιφανών μελών της Κυβέρνησής του, τις αμετροεπείς εκφράσεις και πολλά ακόμη που έγιναν εκείνες τις μέρες, θα τα βρει στην κάλπη.

Δεν έχει όμως καμία, μα καμία σημασία.

Διότι αυτή η τραγωδία θα μας κυνηγά για χρόνια.

Ως κοινωνία. Ως υποτίθεται οργανωμένο κράτος.

Κανείς δεν έκανε κάτι παραπάνω από αυτά που μπορούσε να κάνει.

Και μας βγήκε το Μάτι.

Ούτως ή άλλως μεροληπτικά, κατά το δοκούν, με κομματικά γυαλιά και υπό το βάρος της πολιτικής συγκυρίας τα βλέπαμε (βλέπουμε) όλα.

Με αυτή την οργάνωση, τα επιχειρησιακά σχέδια και τα μέσα που διαθέτουμε, ίσως τελικά η μόνη ορθή απορία είναι γιατί δεν έχουμε κάθε χρόνο και από ένα Μάτι.