Όχι Γιάννης, Γιαννάκης”…

Η αμερικανο-τουρκική Συμφωνία για τους Σύρους Κούρδους περιλαμβάνει έναν κρίσιμο σημείο-τομή: “Η ζώνη ασφαλείας θα αποτελεί έναν «Διάδρομο Ειρήνης» και θα ληφθούν επιπρόσθετα μέτρα που στόχο θα έχουν την επανεγκατάσταση των Σύρων αδελφών μας στη χώρα τους.”

Σημαντική εξέλιξη προς όφελος των τουρκικών επιδιώξεων, σε βάρος των Κούρδων και της Δαμασκού. Μια ακόμη πολιτική αμερικανικού κατευνασμού της Άγκυρας, που πραγματοποιεί έναν ακόμη τακτικό ελιγμό εκτόνωσης ενδεχομένως της ρωσο-τουρκικής τριβής στην ζώνη ασφαλείας του Ιντλίμπ.

Είναι φανερό και στους πλέον αδαείς ότι η Άγκυρα επιδιώκει, με αμερικανική “άδεια” (sic!!) να εγκαταστήσει φιλο-τουρκικούς ισλαμιστές Σύρους στην υποτιθέμενη “ζώνη ειρήνης”, εισάγοντας ένα πλήθος Σύρων “εποίκων” μαχητών, είτε από τους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Τουρκία ή από την ΒΔ Συρία, σαν εκείνους τους αντι-κούρδους ισλαμιστές μαχητές που έδρασαν στην κατάληψη του κουρδικού Αφρίν.

Κι όλα αυτά στην πράξη με κάλυψη του τουρκικού στρατού μέσα στο συριακό έδαφος, υπό την προσχηματική εποπτεία των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, η Άγκυρα δημιουργεί ένα σημαντικό προγεφύρωμα για την επόμενη φάση της επέμβασης της στην Συρία.

Η πρόσφατη συμφωνία φέρνει του Κούρδους σε δυσχερέστατη θέση καθώς μια κουρδική απόρριψη θα δώσει την αφορμή αποδέσμευσης των όποιων λεγόμενων αμερικανικών “εγγυήσεων” και ενίσχυσης της τουρκικής προκλητικότητας, την οποία δια της συμφωνίας ο Λευκός Οίκος απλώς κατευνάζει προσωρινά. Το κουρδικό δίλημμα ενδέχεται να προκαλέσει σοβαρό σχίσμα μεταξύ τους και είναι πλέον φανερό ότι η κουρδική πλευρά έχει υπερκεραστεί στρατηγικά.

Από την άλλη πλευρά, ενώ η Δαμασκός αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο από την αυξημένη τουρκικής παρουσία στην ανατολική επικράτεια της, ο ρωσικός παράγων αν και οφείλει να ανησυχεί, καιροσκοπεί ελπίζοντας σε θετική προώθηση στην “ζώνη εκεχειρίας” του Ιντλίμπ, όπου οι ισλαμιστές αντάρτες αρνούνται να αποχωρήσουν και να παραδώσουν τον βαρύ οπλισμό τους.

Το κρίσιμο θέμα για την Μόσχα είναι ότι οι επεκτατικοί ελιγμοί της Άγκυρας απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο την προοπτική μιας πολιτικής λύσης στην Συρία, που θα εξασφάλιζε την ομαλότητα και την εδαφική ακεραιότητα της. Αλλά και το Ισραήλ, που εύλογα θα επιθυμούσε την αποχώρηση των φιλο-ιρανικών δυνάμεων από το συριακό έδαφος με μια πολιτική λύση, ενδεχομένως να προβληματίζεται για τα ρίσκα που εμπεριέχει η καθόλα ορατή αμερικανο-τουρκική προσέγγιση.

Το ζήτημα που απομένει να διευκρινιστεί είναι αν θα εφαρμοστεί η συμφωνία ή απλά κερδίζεται απλώς χρόνος μπροστά στο αδιέξοδο…