Σας ενημερώσαμε πρώτοι σε παγκόσμια αποκλειστικότητα πως η τουρνέ του Αλέξη Τσίπρα στην επαρχία έχει λίγο Voice, είναι κάπως X-Factor χωρίς τον Μάστορα, θα τρέχει εκτός από το πολιτικό και ένα παράλληλο μουσικό δρώμενο.

Υπήρχε και η πολύ προχώ ιδέα να μιλά στον κόσμο χωρίς να τον βλέπουν, μόνο να τον ακούν, κομματικά blind auditions, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το άκρως επιτυχημένο πέρασμά του από τη διακυβέρνηση, τη γνωριμία του με το εξουσιαστικό φαινόμενο, παρουσιάζει σημάδια συντήρησης, τουλάχιστον της δυναμικής που τον έφερε στο προσκήνιο.

Από εκεί και πέρα ο «πρώτος» Πρωθυπουργός της πρώτης φοράς, χλεύασε λίγο αυτούς που μιλούν για το 2015.

Και είπε πως κάποια στιγμή (ο απόλυτος, ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος, ο τιτανοτεράστιος, ο συγκλονιστικός πρωταγωνιστής των κρίσιμων εκείνων ημερών και νυχτών, δηλαδή αυτός) μπορεί να νιώσει την ανάγκη να μιλήσει.

Να μιλήσει αλλά πως θα μιλήσει.

Με αποδείξεις και ονόματα, για το ΄15 θα γράψει πόντο πόντο, κι άμα θα βρει δακτυλικά αποτυπώματα θα πει πως πήγε η επανάσταση στο βρόντο.

Διότι σου λέει αυτό που προέχει είναι τα πολιτικά συμπεράσματα.

Και εδώ θα προβούμε στην αποκάλυψη.

Το 2015 τελικά έγινε μόνο και μόνο για να βρει ένα καινούργιο, ένα σύγχρονο θέμα, να αναλύσει, να διαφωνήσει, να συνθέσει και να φωτοσυνθέσει η αυτοαποκαλούμενη «κυβερνώσα Αριστερά».

Συμβάλλοντας στη συζήτηση να πούμε πως πήγαινε για κόλαση του Δάντη η ιστορία της αλά ΣΥΡΙΖΑ διαπραγμάτευσης, αλλά τελικά έγινε χιλιοπαιγμένο σουξέ του Χρήστου Δάντη: πίσω από το χαμόγελό σου ακολουθούνε τύψεις, την ενοχή σου δεν μπορείς να την καλύψεις.