Ελλάδα-Τουρκία, βίοι παράλληλοι και στις επενδύσεις.

Πέρα από το νέο αεροδρόμιο στην Κωνσταντινούπολη που είναι γεγονός, αίσθηση έχει προκαλέσει η απόφαση της VW να δημιουργήσει το μεγαλύτερο εργοστάσιο της στη γειτονική χώρα.

Η νέα μονάδα θα κατασκευαστεί στη Μανίσα, κοντά στη Σμύρνη, και θα απασχολεί περίπου 4.000 εργαζόμενους ενώ θα διαθέτει ετήσια δυναμικότητα 300.000 οχημάτων. Οι εργασίες κατασκευής θα ξεκινήσουν το 2020 και η έναρξη της παραγωγής προβλέπεται για το 2022.

Πρόκειται για μια επένδυση με προϋπολογισμό περί το 1 δις ευρώ.

Και δεν μένουν εκεί, καθώς μιλάμε για μια χώρα που το 2018 προσέλκυσε άμεσες ξένες επενδύσεις αξίας περίπου 13,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η Textile θα φτιάξει έξι νέα εργοστάσια στη χώρα, ενώ βρίσκονται στα σκαριά δύο πυρηνικοί σταθμοί. Η κατασκευή τους αναμένεται να ξεκινήσει το 2020.

Και άλλες επενδύσεις από Βόρεια Ευρώπη παίρνουν σειρά μιας και η συναλλαγματική ισοτιμία της γείτονος αποτελεί μεγάλο κίνητρο, αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος εξήγησης.

Αν σε αυτά προστεθεί η τεχνική βοήθεια που λαμβάνουν αφειδώς από τους Βορειοευρωπαίους, ίσως εξηγείται η μετριοπαθής στάση για τα γεωτρύπανα στην κυπριακή ΑΟΖ και η χαλαρότητα σχετικά με τη συμφωνία για το μεταναστευτικό, η οποία ποτέ στην ουσία λειτούργησε.

Ασφαλώς το κομμάτι διπλωματία-ξένες επενδύσεις είναι ενιαίο, σε όλες τις χώρες του κόσμου πλην ημών, που αναμένουμε που θα κάτσει η μπίλια στο Ελληνικό.

Και μένουμε πίσω σταθερά, αναζητώντας το δίκιο μας στο διεθνές δίκαιο, ενώ οι γείτονες έχουν αντιληφθεί πως το “δίκαιο” των μεγάλων επενδύσεων και οι διακρατικές σχέσεις που χτίζονται είναι σαφώς ισχυρότερες.

Δεν υπάρχει όμως πρόβλημα. Οι δικοί μας οι “δυναμίτες”, νυν, πρώην & …επόμενοι, ξέρουν καλύτερα. Τουλάχιστον στο να καλύπτουν τηλεοπτικό χρόνο, βασικό ζητούμενο στην ελληνική πραγματικότητα.

Παράγουμε περισσότερα “ποιήματα” από αυτά που μπορούμε να καταναλώσουμε.