Το “μυθικό” Ε΄Τμήμα του ΣΤΕ που είχε ανακαλύψει πριν τη Γκρέτα το περιβάλλον, βγάζει Πρόεδρο!

Γιατί “μυθικό” θα αναρωτηθεί κανείς.

Διότι ήταν το μόνο που κοντραρίστηκε με την πανίσχυρη εκτελεστική εξουσία, σε καιρούς που η μόνη έννοια για το περιβάλλον συνοψιζόταν στο να φυτέψουμε κανά δεντράκι, να βάλουμε και καμιά γλάστρα στο μπαλκόνι.

Πότε έγινε αυτό θα πει κανείς. Πάρτε μια γεύση στο παρακάτω link με την κόντρα με τον σαρακατσάνο επί πενταετίας (και έξι μήνες) Καραμανλή.

Είχαν προηγηθεί αποφάσεις που εξαγρίωσαν κι άλλους ισχυρούς Υπουργούς. Η “φιλοσοφία Δεκλερή” ήταν διάχυτη στο Ε¨Τμήμα, ακόμη και μετά τη συνταξιοδότηση του κορυφαίου δικαστή.

Επική στα όρια του αστικού μύθου, υπήρξε η αντίδραση του Βαγγέλη Γιαννόπουλου ως Υπουργού Δικαιοσύνης, όταν το ακυρωτικό Δικαστήριο απέρριψε σχέδιο για ανέγερση νέων φυλακών, με την αιτιολογία (χοντρικά) πως δεν υπήρχε χωροταξικό σχέδιο σε πανελλήνια κλίμακα για τα σωφρονιστικά καταστήματα.

Σε αυτό το περιβάλλον, με συγκεκριμένες αρχές και ιεραρχία των δημόσιων αγαθών και αξιών (πολιτιστική κληρονομιά, περιβάλλον, οικονομική ανάπτυξη) λειτούργησε η νέα ΠτΔ. Αθόρυβη, την εποχή που τα “τρία Ρ” κέρδιζαν τα φώτα της δημοσιότητας.

O σαρακατσάνος και τα τρία «P» του ΣτΕ

Πάνω από δέκα χρόνια μετά το πιο ισχυρό “Ρ” απεδείχθη το …Σακελλα …ρό.

Ακόμη και στη διαδοχή στην Προεδρία του ΣτΕ ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ. Έλεγε επί λέξει το ρεπορτάζ του Βήματος που παραθέτουμε: “Τίποτε δεν αποκλείεται, βεβαίως· κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει, για παράδειγμα, την κυρία Σακελλαροπούλου, δικαστή με προσωπικότητα και εύρος γνώσεων”.

Οι «βόμβες» του ΣτΕ και η μάχη διαδοχής

Στη μακρά θητεία της στο ΣτΕ η νέα Πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας έχει ασχοληθεί με πολλές “καυτές πατάτες” για τις οποίες έβγαλε αποφάσεις.

Αυτό κάνει την επιλογή της πολιτική, με την έννοια του ανθρώπου της δημόσιας πολιτικής και όχι ενός κλακαδόρου, βαστάζου ή στενού συνεργάτη κομματικού ηγέτη.

Η επόμενη μέρα βρίσκει τις παραπολιτικές στήλες και σελίδες να ασχολούνται με το στρίμωγμα της αντιπολίτευσης με τη συγκεκριμένη επιλογή.

Τους περισσότερους να διάκεινται θετικά προς τη Νέα Πρόεδρο και όλες οι γυναίκες να νιώθουν μια -μικρή ουσιαστικά, μεγάλη συμβολικά- δικαίωση.

Ο δρόμος για τις Ελληνίδες (ιδίως της γενιάς της Προέδρου)  στο δημόσιο πεδίο, στον επαγγελματικό στίβο, αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον είχε πάντα πατριαρχικές λακκούβες.

Μια επιλογή που ήλθε από τον “άνεμο αλλαγής” που θέλει να φέρει ο Πρωθυπουργός στη χώρα, έστω κι αν η χρονική στιγμή της ανακοίνωσης έγινε (και) με επικοινωνιακά κριτήρια.

Από εκεί και πέρα ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει το πρόσημο της θητείας της κυρίας Σακελλαροπούλου.

Η πενταετία του άτεγκτου δικαστή της ιστορικής υπόθεσης Λαμπράκη Χ. Σαρτζετάκη δεν ήταν αυτή που περίμεναν όσοι τον επέλεξαν.

Η δεκαετία Στεφανόπουλου στο Προεδρικό δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές, κατέληξε όμως ως η κορυφαία ενσάρκωση του ρόλου του Θεσμού.

Επομένως ας μη βιαστούμε: “αρχή άνδρα δείκνυσι”. Στην περίπτωσή μας τη γυναίκα…