(φωτό από παραλία της Κορέας, π.Χ.)

Τα μέτρα πήγαν περίπατο στις πλαζ και στις πλατείες και αλλού.

Πολλά στριμωξίδια, μικρές αποστάσεις, ελάχιστες για εποχή μετάβασης από καραντίνα.

Κάθε μαζικό μέτρο πρέπει να είναι σαφές και ξεκάθαρο.

Το ‘Μένουμε σπίτι” είχε επιτυχία, γιατί εκτός του φόβου, υπήρχε και το πρόστιμο.

Γρήγορα η Πολιτεία κατάλαβε την ασάφεια στην αρχή  της πρώτης φάσης, που με κλειστά σχολεία και επιχειρήσεις, το σουλατσάρισμα συνεχιζόταν, έφτιαξε τους 6 λόγους μετακίνησης και ασφαλώς όσοι είχαν δουλειά μπορούσαν να μεταβούν σε αυτή. Έτσι μαζεύτηκε το πράγμα

Ήταν σημαντικό που σταμάτησαν να ανακοικώνονται νέα μέτρα και το βάρος έπεσε στην εφαρμογή τους.

Οι επιδόσεις ήταν αρκετά καλές, ξέφυγαν κάποιοι για Πάσχα στο εξοχικό και Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα, αλλά σε γενικές γραμμές τα μέτρα περιφρουρήθηκαν.

Τώρα στο ‘μένουμε ασφαλείς” υπάρχει πρόβλημα.

Έχει κατανοηθεί ως “τους ζυγούς λύσατε”.

Υπάρχει μια απειθαρχία. Από πολίτες, από μαγαζάτορες, από εργαζόμενους σε νωπά  μη τυποποιημένα προϊόντα.

Μια απειθαρχία που λαμβάνει μέρα με τη μέρα, μια γενικευμένη μορφή.

Δεν φοβούνται πλέον οι πολίτες.

Μπάφιασαν και με το πολύ μέσα.

Τη Δευτέρα ανοίγει το λιανεμπόριο, τα σχολεία για τη Γ΄Λυκείου, ταμεία σε ΔΕΚΟ και πολλοί ακόμη, οπότε πάμε σχεδόν σαν άλλοτε.

Η ουσία είναι πως η μετάβαση εξελίσσεται αρκετά προβληματικά, με την εστίαση να πιέζει να ανοίξει και τους ξενοδόχους να εξαντλούν κάθε πιθανή και απίθανη επιρροή για να ανοίξουν και να δουλέψουν.

Με πολλούς γονείς να αντιτίθενται στο άνοιγμα των σχολείων, αλλά να στέλνουν τα παιδιά τους για παιχνίδι σε πλατείες και σχολικές αυλές και άρα συγχρωτισμό με σχολικούς και εξωσχολικούς.

Μακάρι να μην το πληρώσουμε, μακάρι να μην επιβεβαιωθεί ο “νόμος” που λέει πως μετά από κάθε συλλογικό θρίαμβο, ξηγιόμαστε μια παπαριά καμαρωτή για να έχουμε να τσακωνόμαστε για καμιά δεκαριά, ίσως και παραπάνω αν καταλήξει σε τραγωδία, χρόνια.