Όλες οι πεζοδρομήσεις σε όλες τις πόλεις, ιδιαίτερα στην Αθήνα, έφερναν πάντα αντιδράσεις. Οι σφοδρότερες είχαν λάβει χώρα όσον αφορά την Ερμού, η οποία ήταν πάντοτε το κεντρικότερο κομμάτι του εμπορικού τριγώνου της παλιάς πόλης. Η βασική κάθετη, ο ναός του εμπορίου με κυρίως ελληνικές επιχειρήσεις ρουχισμού, υποδημάτων και όχι μόνο.

Όταν μετά από πολλές αναβολές, φθάνουμε στο σωτήριο έτος 1995 (ο λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ μόνο Κυβέρνηση part 2) κάνουν να ξεκινήσουν οι εργασίες πεζοδρόμησης, έγινε το σώσε.

Πολλοί έμποροι και καταστηματάρχες είχαν την απόλυτη βεβαιότητα πως αυτή θα είναι η αρχή του τέλους για την Ερμού. Το διαισθάνονταν.

Οι βασικές τους ενστάσεις αφορούσαν εντελώς πρακτικά ζητήματα που πίστευαν ότι δε θα λυθούν ποτέ, όπως η τροφοδοσία.

Ένιωθαν ότι η ζημιά θα είναι μεγαλύτερη από το όποιο κέρδος. Οι παλιοί έμποροι ήξεραν πάντα που είναι το break even point. Κι ας μην είχαν διδαχθεί τον όρο στο Πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου.

Μέσα δεκαετίας ΄90 λοιπόν και την Ερμού πάει να την πάρει η κάτω βόλτα, πάει για κάτω πόλη, παίζει μια σχετική υποβάθμιση, το Κολωνάκι εμπορικά είναι στα φόρτε του, στα ντουζένια του, κάνει τζίρους δεκάδων εκατομμυρίων κάθε μέρα (δραχμών).

Επίσημα, είχε αντιδράσει ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών. Πολλοί καταστηματάρχες υποστήριζαν ότι τα έργα θα εμπόδιζαν την κυκλοφορία του αγοραστικού κοινού (τα έργα, όχι ο πεζόδρομος που θα γινόταν μετά, χάθηκε να σκάψουν μπας και βρουν το ρωμαϊκό μωσαϊκό;)

Υπήρχε σοβαρή ανάλυση: οι βιτρίνες των καταστημάτων θα ήταν δυσπρόσιτες και έτσι θα μειωνόταν η οπτική επαφή των πελατών με τα προϊόντα τους. 

Δεν είχε και ιντερνέτε τότε, να δουν τα ρούχα στο κινητό, να κουκλάρουν και να βρουν τον πιο φθηνό.

Ένα ακόμη άλυτο ζήτημα που απασχόλησε αρκετά την εποχή εκείνη ήταν ο ανεφοδιασμός των εμπορευμάτων. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για τη σοβαρή δυσχέρεια που θα προέκυπτε.

Πέρα από τις αντιδράσεις των εμπόρων,υπήρχε και ο πάντα δυναμικός ΣΑΤΑ (Συνδικάτο Αυτοκινητιστών Ταξί Αθηνών) με τις δικές του επιτόπιες και προφορικές μελέτες και τους δικούς του αποκλειστικούς συγκοινωνιολόγους, οι οποίοι μέσα από επιστημονικά δεδομένα είχαν αντιταχθεί στην πεζοδρόμηση.

Προέταξαν μια cost-benefit analysis και μια ανάλυση SWOT του έργου, που τη ζήλεψαν ακόμη και στην Οξφόρδη του ΜΙΤ, ενώ διδασκόταν για χρόνια σε όλα τα σοβαρά μπίζνες σχουλς.

Είχαν μπει όμως οι δημοσκόποι στη ζωή μας, οι εταιρείες μετρήσεων της κοινής γνώμης: Σύμφωνα λοιπόν με έρευνα που διεξήγαγε εκείνη την περίοδο ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών σε συνεργασία με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, οι χονδρέμποροι του Τριγώνου δήλωναν δυσαρεστημένοι σε ποσοστό 97%. Την ίδια στιγμή οι έμποροι λιανικής δήλωναν αρνητική διάθεση για το έργο σε ποσοστό 50%. Πιο κουτοί οι λιανέμποροι, έβλεπαν το τυρί, όχι τη φάκα.

Τελικά μετά από πολλά μασάζ προς το σύνολο των επαγγελματιών και ένα ενημερωτικό φυλλάδιο του ΠΕΧΩΔΕ που μιλούσε για πρωτάκουστα πράγματα, που εισήγαγε καινά δαιμόνια, “ριζική και γενναία λύση, που εντάσσεται στην σύγχρονη αντίληψη που προωθεί τον περιορισµό της χρήσης του αυτοκινήτου στην πόλη”, το 1995 ξεκινάει η “δοκιµαστική” εφαρµογή του µέτρου.

Δεν την έλεγαν ακόμη “πιλοτική”: έπαιζε τότε πολύ η κουλτούρα της “δοκιμής”.

Διακόπτεται η κίνηση στην Ερµού και σε ένα τµήµα της Καραγιώργη Σερβίας. 

Κι έτσι έγινε το έκτρωμα του πεζόδρομου της Ερμού, που δημιούργησε υπεραξίες στην αγορά των ακινήτων, οδήγησε τα ενοίκια στην ανηφόρα, ενώ συγκέντρωσε την πλειοψηφία του αγοραστικού κοινού της πόλης, δημιουργώντας μια καπιταλιστική, αμερικάνικου τύπου παραίσθηση.

Με αυτόν τον άκομψο τρόπο η έρμη η Καπνικαρέα δεν ξαναείδε ΙΧ να ροβολάει στον περίβολό της, όπως στη νοσταλγική φωτό…